Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

Σημειώσεις για το BIG BANG της σύλληψης.

Οδηγώ. Κοντινή απόσταση. Δέκα λεπτά το πολύ. Στο πίσω κάθισμα τα παιδιά είναι ήσυχα (δεν έχουν καλοξυπνήσει ακόμη). Κάνω την ίδια όπως πάντα διαδρομή. Τόσα χρόνια. Τόση επανάληψη. Αν οδηγούσε κάποιος άλλος κι εγώ καθόμουν στη θέση του συνοδηγού με τα μάτια κλειστά, θα ήξερα κάθε στιγμή πού βρισκόμαστε. Υπολογίζω από τον ήχο της μηχανής, από την κλίση που παίρνει το αυτοκίνητο σε κάθε στροφή, από τις μυρωδιές της κάθε γωνίας. Εδώ τριαντάφυλλο και γιασεμί, εδώ καυσαέριο λεωφορείου, παραπέρα το χώμα από την οικοδομή που χτίζεται… Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη επανάληψη, έρχεται! Μια ιδέα. Από εκείνες που αισθάνεσαι πως αν δεν γίνει πραγματικότητα δεν μπορείς να ζήσεις πια… Από εκείνες που αν γίνουν πραγματικότητα, δεν είσαι ποτέ πια ο ίδιος…

Πώς γεννιέται ένα ποίημα; Πολύ περισσότερο μια ποιητική σύνθεση; Ο άξονας τις περισσότερες φορές, αν δεν κάνω λάθος, είναι μια λάμψη, μια ακαριαία αποσβολωτική σκέψη. Σε ένα πρόσφατο ποίημα μου τον χαρακτήρισα ως το big bang της σύλληψης. Από κει και πέρα όλα τα άλλα είναι συνειδητά, επιλεγμένα, σκόπιμα, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, εναγώνιας διαίσθησης, συναίσθησης, καμιά φορά και παραίσθησης…

Όμως εκείνη την πρώτη πρώτη ώρα, την εντελώς απροσδόκητη, κάτι συμβαίνει απολύτως ερήμην σου. Απολύτως; Όχι. Απλώς εκείνη την ώρα αισθάνεσαι ότι γίνεται μια έκρηξη σε ηφαίστειο που σιγόβραζε για καιρό, εκτονώνονται με μια δόνηση τριβές και πιέσεις χρόνων, ή απλά… «ξεχειλίζει» ένα ποτήρι. Τόσο απλά, τόσο σύνθετα.

Κάπως έτσι γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια (πάει αλήθεια τόσος καιρός;) η ποιητική σύνθεση με την οποία έζησα όλο αυτό το διάστημα. Μετά από την πρώτη εκείνη ώρα της σύλληψης (κάπως έτσι δεν γίνεται και με την άλλη, την «κυριολεκτική» σύλληψη;) ακολουθεί μια αναστάτωση, μεγάλη αγωνία και μέθη. Τριγμοί, αναταράξεις, ένα έντονο αίσθημα ναυτίας μέχρι να στερεοποιηθεί η ιδέα, να αποκρυσταλλωθεί το νεφέλωμα, μέχρι να δεις και να ακούσεις καθαρά. Αυτό μπορεί να τραβήξει καιρό, ώρες, μέρες, μήνες ή να μη γίνει και ποτέ…

Αν όμως ευτυχήσεις να ξακρίσεις το λευκό ολοστρόγγυλο πέτρωμα μέσα από όλα τα άλλα υλικά, αρχίζει η μαστορική που θα σε φέρει στη γέννα του βότσαλου. Μήνες ίσως και χρόνια αναπνέεις μέσα απ’ αυτό (ή μήπως αυτό μέσα από σένα) και, δίχως να το πολυκαταλαβαίνεις, έρχεται και εγκολπώνεται τη ζωή σου. Οι μέρες γίνονται λέξεις και οι αισθήσεις και τα αισθήματα, οι μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις, οι ήχοι οι βαθιά πνιγμένοι στο ασυνείδητο γίνονται φθόγγοι, καταστερισμοί ποίησης…

Ποτέ κανένας τοκετός δεν ξαστόχησε στην ώρα της ωδίνης. Πάντα ξέρεις πως πια δεν πάει άλλο. Το ίδιο το έμβρυο αναπηδά, τινάζεται, θέλει να βγει στο φως (αλλιώς θα αρχίσει να σήπεται). Περίεργη αίσθηση δημιουργίας και αποχωρισμού. Κι έπειτα;
Όπως γράφει ο Gibran :

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας…
Είναι οι γιοι και οι κόρες του καλέσματος της ζωής.

11 σχόλια:

just me είπε...

Μας "έστειλες"! Ανεπιστρεπτί!

(ο πληθυντικός δεν είναι "της μεγαλοπρεπείας", αλλά έχω την αίσθηση ότι διερμηνεύω κάτι από αυτό που θα νιώσουν και οι επόμενοι αναγνώστες του κειμένου σου).

idp είπε...

Δεν είμαι ποιητής, δεν ξέρω από τέτοια. Η περιγραφή μου θυμίζει την προχτεσινή βραδιά. Ξύπνησα στις 5 το πρωί. Ήξερα ότι έπρεπε να γράψω κάτι. Πήρα μια κόλλα και έγραφα. Ήταν ήδη μέσα στο μυαλό μου. Άραγε ο ύπνος γεννά;

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς έτσι Γιάννη. Δεν έχω λόγια.

Mh Xeirotera είπε...

Na eise evlogimenos... panta :)

ellinida είπε...

Ετσι ακριβώς!
Εχω την αίσθηση ότι τελείωσες το επόμενο.
Καλή σου μέρα. :))

Tin Man είπε...

Αφού εγκωμιάσω κι εγώ με τη σειρά μου την εύστοχη και υπέροχη περιγραφή της δημιουργικής διαδικασίας που καταθέτεις, να μου επιτρέψεις να καταγράψω - από μνήμης - τη δική μου ελεύθερη απόδοση της σπουδαίας ρήσης του κορυφαίου στοχαστή-ποιητή Γκιμπράν, όπως κουδούνιζε μέσα μου από την πρώτη μέρα που τη διάβασα στο αγγλικό πρωτότυπο:

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας.
Μπορεί να είναι παιδιά σας, αλλά δεν σας ανήκουν.
Τα παιδιά σας είναι η λαχτάρα της Zωής για ζωή.

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Έτσι ακριβώς...

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικό κείμενο που αφήνει τόσες προοπτικές για την καλλιτεχνική σύνθεση, όχι μόνον την ποιητική...Αλλά βέβαια δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος, κι αυτό είναι η αληθινή μαγεία.

Mh Xeirotera είπε...

Kalhmera :)

Socrates Xenos είπε...

Είναι τόσο πολυκοίκιλο το έναυσμα, Γιάννη, όπως ποικίλει κι η μετά διαδικασία
Ένας ποιητής, λέει, μη γελάσεις, τις πιο δυνατές ιδέες τις συλλάμβανε όταν ουρούσε στην εξοχή...
Προφανώς η ευλογημένη στιγμή δε γνωρίζει τόπο και χρόνο
Να σου πω κάτι; Ποτέ δε σκέφτηκα πώς και γιατί, αλλά όταν εγκυμονεί κάτι
σίγουρα υπάρχει εσωτερική ένταση που επηρεάζει τον εγκέφαλο κι αυτός με τη σειρά τουτο σώμα

Καλό σου βράδυ και ...ανέβασε κάνα ποίημά σου (που αγαπάς)

o kairos είπε...

Δεν τη λενε τυχαια εμπνευση.Ενα αερακι ειναι.Στο νου