έχεις ποτέ σκεφτεί, αγαπημένη,
πως θες απλά να είσαι ερωτευμένη;
"τα δ' άλλα σιγώ · βους επί γλώσση μέγας βέβηκεν"
Κάπου μια γη με περιμένει
να μπω σαν ρίζα μέσα της, βαθιά
με τις αισθήσεις όλες να ’χουν ενωθεί.
Πότε ν’ ακούω τους τριγμούς των πετρωμάτων
και πότε
την ατέρμονη διάβρωση στο χώμα,
ενώ διακλαδίζομαι τριγύρω αφήνοντας
υγρή ανάσα να ποτίζει
καθώς ποτίζεται.
Τόπος ελάχιστος,
ν’ αναμετριέται με το άπειρο
κι εκεί να γείρω που πολύ περιπλανήθηκα
το σώμα που ακόμα σέρνεται αγόγγυστα
να σμίξει την απόμακρη ιδέα.
4 σχόλια:
Agaphte mh Giannh, posa thelo na su po, na po gia periplaniseis, na po gia "kektimena" pu xathikan, gia pepithiseis pu eginan fyllo ke ftero, gia dromous pu eginan stroggyles odipories dixos afetiria ke dixos terma, gia to gegonos oti den exo pleon patrida... H' na su po gia to proto "poihma" pu egrapsa edo sth Malesia, ekliparontas gia ena "topo" toso oso analogei se ena dentro, pu erxomeno ston kosmo eixe th thesh tu etoimh eno o anthropos palevei na tin orisei xoris apotelesma. As mhn po tipota ap' ol' auta na po mono ena euxaristo, pu einai ligo to ksero. Ta dora ton anthropon tu pnevmatos kene. Dioti etsi prepei, dioti diaforetika pos tha allaksei autos o kosmos; Se euxaristo!
καλα ταξίδια οδοιπόρε .
Γιάννη, την καλησπέρα μου... Σε διαβάζω και χαίρομαι....
Βολκώφ
Μπήκα για να σου γράψω, φίλε Γιάννη, μια ακόμα ειλικρινέστατη φιλοφρόνηση για το ποίημα σου, αλλά διάβασα το σχόλιο του Κωνσταντίνου και πραγματικά συγκινήθηκα. Μπορώ να πω συγκλονίστηκα.
Ο Κωνσταντινος δεν με ανακάλυψε πρώτος. Εγώ τον ανακάλυψα. Διάβασα τα αυτοσαρκαστικά του κείμενα, αλλά πίσω από τις λέξεις διέγνωσα την κρυμμένη ποίηση.
Σήμερα, απλά την άφησε να αποκαλυφθεί.
Γειά σου Κωνσταντίνε, φίλε.
ΥΓ
Ζητώ συγνώμη Γιάννη που αντί για το ποίημα σου, σχολίασα εκείνο του Κωνσταντίνου.
Δημοσίευση σχολίου