κριτική για τον καινό διαιρέτη

από τον ποιητή

Μιχάλη Παπαντωνόπουλο

στην κυριακάτικη

ΑΥΓΗ

ένα φως αλλιώτικο την κάθε μέρα ανοίγεται στα σύννεφα κρατάει όριο στην αγκαλιά της απουσίας σου η προσευχή που ζω σαν σε αγγίζω βαθιά μέσα στο χάδι και των ματιών ο μαύρος ήχος γλυκό σημάδι

ένα φως αλλιώτικο την κάθε μέρα

ανοίγεται στα σύννεφα

κρατάει όριο στην αγκαλιά

της απουσίας σου


η προσευχή που ζω σαν σε αγγίζω

βαθιά μέσα στο χάδι

και των ματιών ο μαύρος ήχος

γλυκό σημάδι

μη μου μιλάς μόνο για ποίηση, μίλα μου για ζωή

σήμερα κάρφωσα την πρώτη λέξη

περπατούσα μέσα στα φώτα μιας πόλης που είχε μιλήσει άσχημα για μένα
παραπατούσα
εσύ έγραφες ποιήματα κάτω απ' το φανάρι -ή έτσι μου φαινόταν-
έχοντας πρώτα σβήσει τζάμια και πάλι τζάμια
δεν με είδες
όμως αν θέλεις είμαι σίγουρος
πώς κάπου μέσα στα γραπτά σου είναι η θλίψη μου
και η μεγάλη αιωνιότητα.

αν η Ποίηση είναι προσευχή,

τότε προσεύχομαι για σένα

στον αιώνα

(μηνός Νοεμβρίου

μοιραία επανάληψη)