μέρα που 'ναι...

ποίηση η [pίisi]: Προχωράς μέσα σε σκοτεινή σπηλιά, κι όλο ελπίζεις πως θα βγεις στο φως που αχνοφέγγει πέρα μακριά. Η αγωνία σου, καρδιά που πάλλεται -ο μόνος ήχος που ακούς μες στην απόλυτη σιωπή- και ιδρώτας που στάζει βρέχοντας τον βράχο. Τα νύχια σου σκαλίζουνε στη μαλακή πέτρα παράδοξα σχήματα πανικού. Χρόνια μετά τα διαβάζουν άνθρωποι άλλου καιρού.