Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

carmina AMAbiLIA

ΜΕΤΑ
ΤΟΠΙΣΗ

Η θέληση για έκθεση, βορά και λεία
είν’, καθώς λένε οι πολλοί, ανωμαλία.
Τίποτε τώρα πια δεν σου ανήκει εσένα,
σε κύτταρα εγκεφαλικά φωλιάζουν ξένα.
Ίσως μπορεί κανείς να υποθέσει
πως βρίσκουν και κρατούν λαθραία θέση
να μεταφέρουν τη ζωή σου μες στους άλλους,
σε ζωντανά μυαλά ή σε καβάλους…



Κώστας Μόρφης, Παραλήπτης Άγνωστος (2002)
(ακούμε την Ευτέρπη,
από την ραψωδία για βιολοντσέλο και ορχήστρα
του Μίκη Θεοδωράκη)

5 σχόλια:

Λεία Βιτάλη συγγραφέας είπε...

Δεν ξέρω αν μπορώ να κρίνω την ποίηση. Ίσως πάλι η ποίηση να μη κρίνεται με λόγια. Ίσως να είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις. Και αυτό δεν είναι λίγο. Τώρα πια το να υπάρχει κάτι που να σε κάνει να νιώθεις είναι σημαντικό. Μεγάλο. Μ' αρέσει ο Μόρφης.

Stratos Fountoulis είπε...

τι να πω για τον Μόρφη.
Ο Μόρφης όπως πολύ σωστά είπε η Λεία, νιώθεται.

Mh Xeirotera είπε...

Ax autes oi eklektikes su sinkenies...

Kalhmera ke kalo mhna a.m.P.

:)

ellinida είπε...

Τρισχαριτωμένο και αληθές.
...Τίποτε τώρα πια δεν σου ανήκει εσένα,
σε κύτταρα εγκεφαλικά φωλιάζουν ξένα...
Μυστήριο τραίνο η αντίληψη των ανθρώπων. Κάθε βαγόνι και μιά έκπληξη! :)))

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

ομορφο.

(προς λεια βιταλη)
μα και βεβαια μπορεις να κρινεις την ποιηση και οτιδηποτε αλλο.
αυτο ειναι μια απο τις πολλες αδυναμιες μας.

αν σου προσδωσει ευχαριστηση,ειναι αναποφευκτο.

παντα νιωθεις, ωστε να κρινεις κατι.
ισως αυτο σε ωθει πιο πολυ σε αυτη την ενεργεια.

ειναι απλα κατι που συμβαινει,
για εμενα απλα κατι δυσαρεστο.