Τι μπορεί να διαιρέσει τη ζωή σου; Να την χωρίσει στα δυο; Σ’ ένα π.Π. και μ.Π., ας πούμε;… Πριν απ’ το ποίημα και μετά… Όταν συλλαμβάνεις κι όταν με την αγάπη του πηλού δίνεις μορφή, ξέρεις πως μετά απ’ αυτό δεν μπορεί να είσαι πια ίδιος. Αφού η κάθε μέρα σου εκπορεύεται πια από αυτή τη σκέψη, ή αν όχι, την εμπεριέχει. Ένα μικρό σύμπαν που έχει μόλις, έστω και λίγο, διασταλεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Ε, άμα μπαίνει η εβδομάδα με μιά καινούργια έκρηξη μέσ΄στο κεφάλι σου και την ψυχή σου (που κατοικεί η ποίηση όταν μας επισκέπτεται;) είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος! Εχεις τώρα, όπως λές και ο ίδιος στο προηγούμενο πόστ σου, πολλή δουλειά για να μορφοποιήσεις την εκρηξη. Εύχομαι να είναι το καλύτερο (γραπτό) σου ποίημα! Καλή βδομάδα!
Ξαναδιαβάζω το προηγούμενο κείμενό σου, διαβάζω και το σημερινό και μου' ρχεται στο μυαλο ένας παράξενος συσχετισμός:
Βιολογική πατρότητα και πνευματική μητρότητα.
Ίσως, λοιπόν, ο άνδρας ποιητής να είναι πολύ τυχερό ον: βιώνει την απόλυτη ολοκλήρωση!
Να σου ζήσουν! 'Ολα!
Συλλαμβάνεις το ασύλληπτο...
just me
"Ο άντρας ποιητής... απόλυτη ολοκλήρωση". Το εισέπραξα με ρίγος!
Είμαι το... ανώνυμο.
Kalhmera... a.m.p :)
ξέρεις πως πάντα οι ευχές μου είναι κοντά σου όχι κοινές... μα θερμές!
εν το παν...
Συμφωνώ. Ποτέ δεν είσαι ίδιος μετά από ένα ποιήμα. Μιά ακόμα ταλάντωση προς το αχανές κι'η ποίηση είναι ο ρυθμός που μας καθοδηγεί.
Δημοσίευση σχολίου