Δεν γράφω ποιήματα. Αυτόν τον καιρό δεν πρέπει να γράφω ποιήματα. Το ποίημα πρέπει να είναι μια έκρηξη, μια σεισμική δόνηση. Πρέπει να έχουν συσσωρευτεί δυνάμεις. Να νιώθεις πως δεν μπορείς να ζήσεις ούτε για μια στιγμή αν δεν το γράψεις. Η καθημερινή, διεκπεραιωτική, σχεδόν ημερολογιακή γραφή δεν ωφελεί. Με αποδυναμώνει. Αισθάνομαι να με αφαιμάσσει δίχως αποτέλεσμα. Νιώθω το σώμα μου ισχνό. Και το ποίημα πρέπει να βγαίνει από τα έγκατα του σώματος. Είναι φαινόμενο βιολογικό.
Τούτο τον καιρό επιβάλλω στον εαυτό μου μια βεβιασμένη στέρηση, μια νηστεία. Κλείνομαι, ολοένα κλείνομαι και αφήνω τη θέληση να με κατακλύζει. Ακόμα μπορώ να την ελέγχω. Δεν είναι ώρα λοιπόν. Ασκούμαι στην στέρηση, σαν μοναχός. Έχω ποιήματα στα συρτάρια μου που πρέπει να δουλέψω. Ακόμη και η ύστερη επεξεργασία είναι μια πράξη απαράμιλλης συγκέντρωσης, πράξη θεοτική. Δεν πρέπει να μιλάω σε κανέναν, δεν πρέπει να ακούω κανέναν, παρά μόνο εκείνη τη φωνή. Είναι και δεν είναι δική μου. Παλεύουμε. Την διορθώνω και αναδιπλώνεται. Την κολακεύω και με χλευάζει. Στο τέλος αποκάμνω. Έτσι βγαίνει το ποίημα.
Τούτο τον καιρό δεν γράφω ποιήματα. Είναι οδυνηρό ν’ ακούς τα λόγια μέσα σου αλλά να μην τα γράφεις. Ποια αυτιά να κλείσεις; Γράφω καθημερινά, μα όχι ποιήματα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχνάω να γράφω ποιήματα. Να κλείνω τ’ αυτιά μου στις σειρήνες. Γιατί αν γράψω, θα λυτρωθώ μονάχα για μια στιγμή. Μονάχα εγώ. Ξέρω πως γράφω για εκείνη. Κι εκείνη θέλει όχι να την συντροφεύω. Μου λέει να ’μαι δικός της. Να διαλύομαι. Η επανασύνθεση της δικής μου ουσίας να είναι το ποίημα…
Τούτο τον καιρό επιβάλλω στον εαυτό μου μια βεβιασμένη στέρηση, μια νηστεία. Κλείνομαι, ολοένα κλείνομαι και αφήνω τη θέληση να με κατακλύζει. Ακόμα μπορώ να την ελέγχω. Δεν είναι ώρα λοιπόν. Ασκούμαι στην στέρηση, σαν μοναχός. Έχω ποιήματα στα συρτάρια μου που πρέπει να δουλέψω. Ακόμη και η ύστερη επεξεργασία είναι μια πράξη απαράμιλλης συγκέντρωσης, πράξη θεοτική. Δεν πρέπει να μιλάω σε κανέναν, δεν πρέπει να ακούω κανέναν, παρά μόνο εκείνη τη φωνή. Είναι και δεν είναι δική μου. Παλεύουμε. Την διορθώνω και αναδιπλώνεται. Την κολακεύω και με χλευάζει. Στο τέλος αποκάμνω. Έτσι βγαίνει το ποίημα.
Τούτο τον καιρό δεν γράφω ποιήματα. Είναι οδυνηρό ν’ ακούς τα λόγια μέσα σου αλλά να μην τα γράφεις. Ποια αυτιά να κλείσεις; Γράφω καθημερινά, μα όχι ποιήματα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχνάω να γράφω ποιήματα. Να κλείνω τ’ αυτιά μου στις σειρήνες. Γιατί αν γράψω, θα λυτρωθώ μονάχα για μια στιγμή. Μονάχα εγώ. Ξέρω πως γράφω για εκείνη. Κι εκείνη θέλει όχι να την συντροφεύω. Μου λέει να ’μαι δικός της. Να διαλύομαι. Η επανασύνθεση της δικής μου ουσίας να είναι το ποίημα…
16 σχόλια:
Μα έτσι (νομίζω ότι) γράφονται τα ποιήματα.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που αν την περάσεις ξεφουσκώνει κι όλο το "μάζεμα" πάει χαμένο, διαλύεται και απορροφιέται σαν πύον που ο οργανισμός το θεραπεύει. Το νου σου.
Kalhmera...
Γιάννη μου, την καλημέρα μου. Το έχεις... σε έχει...
Βολκώφ
Και έχετε την εντύπωση πως αυτό που γράψατε εδώ, δεν είναι ποίημα?
Εν αναμονη των Ριχτερ λοιπον,με ευχες.
Απαραίτητο το διάλειμμα,κάτι σαν αγρανάπαυση.
Συμφωνώ με όσα λες.
Βέβαια ο Σεφέρης είχε άλλη άποψη.Έγραφε τις "Ημέρες" του για να κρατά μιαν επαφή όπως έλεγε με το γραπτό λόγο-θεωρούσε πως μετά θα ήταν γι' αυτόν πολύ δύσκολο να συνεχίσει από κει που σταμάτησε.
Τέλος πάντων,ο καθένας όπως μπορεί και διαλέγει.
Θέλει άσκηση πολλή η ποίηση,μα έχει κι ανάγκη από διαλείμματα.
Θεωρώ αδιανόητο να γεμίζω τακτικά το μπλογκ μου με νέα ποιήματα.
Θα ξεπεράσω και το Ρίτσο,χωρίς βεβαίως να μπορώ να υπερηφανεύομαι για την ποιότητα των όσων γράφω.
Γι' αυτό κι αρκετές φορές ως τώρα φλέρταρα με την ιδέα της απόσυρσης-που τη μετέτρεψα κι εγώ σε τακτικά διαλείμματα.
Καλό απόγευμα!
έτσι, όπως τα λέει η ντολ, είναι, αν και αν είσαι σε θέση να δεις ακόμη και τον εαυτό σου από απόσταση, τότε μάλλον το μυθιστόρημα σε πλησιάζει. (σωστό το λινκ μου, γιατί μπορεί και να φάει κανείς τα μούτρα του, αν δεν δει το σκαλ-ιδ-οπάτι)
Σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλά σας λόγια. Αν και ασχολούμαι περισσότερο με την πεζογραφία, "ζηλεύω" την ποίηση. Σύντομα θα τα πούμε πιο αναλυτικά.
swsta.....
thn kalhmera moy
ΚΑΙ οι ημερολογιακές σου καταγραφές αποτελούν μάθημα για τους νέους - και τους παλιούς - ποιητές
Καλησπέρα
Μια καλησπέρα πέρασα να σας πω και ότι είναι σπουδαίο αυτό που σας συμβαίνει!
Ηχηρά ποιήματα γράφονται κάτω από έντονο πόνο, σπανιότερα από μεγάλη ευτυχία.
Αλίμονο αν γινόταν η ποίηση καθημερινή υποχρέωση.
Να είστε καλά.
Kalh evdomada a.m.p.
Θα το πω, έστω και καθυστερημένα. Οι ποιητές, όπως και οι ζωγράφοι, με κάνουν και νιώθω σαν σε κάποιον από τον οποίο πρέπει να προστατευτώ.
Λέω: "Αν αυτός στους άλλους και στον κόσμο διαβάζει αυτά και μετά γράφει αυτά εγώ τι να του αποκαλύψω; Τι να του πω να περιμένει σαν έκπληξη από 'μένα; Ποια να είναι η ανατροπή που μπορώ να του προσφέρω;"
Οπότε κρύβομαι.
Μόνο παρατηρώ το χρόνο να διαστέλλεται (όπως μου έγραψες) όταν καμιά φορά τους κοιτώ να υπομένουν στην ασκητική τους.
Εγώ έχω ιστορίες. Τεράστιες, πολύχρωμες, πολύπλοκες. Με πολλά μπαμ μπουμ και με πολλές κινήσεις της κάμερας. Γρήγορα πλάνα και δυνατή μουσική. Ακατάσχετους διαλόγους και περιγραφές να μην θέλεις να πας ούτε στην τουαλέτα. Τέτοια απίστευτη τυπικούρα...
Πραγματολογική έρευνα χρόνων, και συχνά πυκνά επιτόπια φωτογράφιση, για να έχω μπροστά μου την αφήγηση έτοιμη. Ψηφιακά καθαρή.
Μ' αρέσει αυτό, εννοείται, αλλιώς γιατί να το κάνω, αλλά μερικές φορές θέλω να μιλώ μόνο για τις λεπτές κόκκινες γραμμές.
Τι απ' όλα είναι πιο κοντά στη Τέχνη;
Ή μήπως η ίδια η ερώτηση είναι βλακώδης;
"Η Τέχνη πρέπει να δημιουργεί έναν συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στον ακροατή..." λέει ο Τολστόυ στο "Τι είναι Τέχνη;"
Ναι εντάξει, μόνο που αυτό το έγραψε το 1896...
Υπομονή, πάντα έρχεται στο τέλος.
Η μαγεία που συντελείται μέσα στο αυγό...:)))
Ποιός είπε ότι η σιωπή δε μιλά;
Δημοσίευση σχολίου