ET IN ARCADIA EGO
Το πρώτο γράμμα της σιωπής.
Όλα πια έχουν ειπωθεί.
τίποτα δεν υπήρξε,
αν δεν έγινε μνήμη.
κι αν ξεχαστεί,
θα πει πως δεν υπήρξε;
η φρίκη, όταν ξεχνιέται,
τρυπώνει στα όνειρά μας...
Μάνη, Οχιά,
ο περίκλειστος παράδεισος...
(καινός διαιρέτης, σελ. 37 και 54 - ως όφειλα...)
έτσι τον άφησα την Παρασκευή το μεσημέρι τον παράδεισο...
με στεγνωμένα χείλη και μια γύρω καταχνιά.
τώρα απ' τις πικροδάφνες έμεινε να φυτρώνει μόνο η πίκρα...
υπάρχουν, νομίζω, δυο λογιώ ποιητές:
αυτοί που χρησιμοποιούν την ποίηση
κι αυτοί που η ποίηση τους χρησιμοποιεί.
καλύτεροι ποιητές είναι οι δεύτεροι.
στον κατάλογο μπήκε... (εξαιρετικό το νέο site!)
από τον βιβλιοδέτη να δούμε πότε θα βγει...
ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ...ΔΙΑΚΟΠΕΣ
για τρεις εβδομάδες...
στη θάλασσα μαζί,
που λέει και το τραγουδάκι.
μετά, πάλι εδώ μαζί.
ελπίζω και μαζί
με τον καινό διαιρέτη μου,
που για μένα έχει γίνει πια "παλιός"
- πώς αλλιώς; -
(αλλιώς τα είχα υπολογίσει, αλλιώς ήρθαν. αυτό το ποστ ξεχείλωσε πολύ. μου πικράθηκαν τα χείλη. περίεργο ήταν. χαρά και λύπη, λύπη και χαρά. πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα 'ναι. είναι καλό καμιά φορά να περπατάς πλάι στον θάνατο. να τον περιγελάς ακόμα καλύτερο, αν έχεις τη δύναμη. αλλιώς, τον ημερώνουν για σένα κάποια αστέρια. καληνύχτα μικρή μου. δικό σου. ψιθυριστά)
άτιμε βιβλιοδέτη!
μου 'σφιξες το λαιμοδέτη...
(πάνε κι οι βιβλιοδέτες διακοπές???!!!)
επέστρεψα κι ακόμα δεν
κι όμως καθόλου λύπη
εκεί ο χρόνος είχε σταματήσει
κι ο άγγελος μου ψιθύρισε να ξέρω να περιμένω
την αλήθεια
(πόσες φορές, αλήθεια, πεθαίνει κανείς;)
Θα καρώ Μοναχός των θαλερών πραγμάτων
Σεμνά θα υπηρετώ την τάξη των πουλιών
Στον όρθρο της Συκιάς από τις νύχτες θα 'ρχομαι
Κατάδροσος να φέρω στην ποδιά μου
Το κυανό το ρόδινο το μωβ
Και τις γενναίες του νερού ν' ανάβω
Σταγόνες ο γενναιότερος.
Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον Εστί, ια΄
όταν επιστρέψω απ' το περιβόλι,
ύστερα από πέντε μέρες,
θα το κρατήσω επιτέλους στα χέρια μου.
(έφυγες στο 99.
κι εγώ που σκόπευα να γιορτάσω στα 100.
τώρα τι και γιατί;
αν η μνήμη είναι -και είναι- μια άλλη πραγματικότητα,
είσαι πάντα εδώ.
στα λόγια διάχυτα
την ευλογία σου κοινωνώ.)
ήσουν αστέρι και ξανάγινες...
|
μόνο λυπάμαι
που δεν πρόλαβα...
μα χαίρομαι
που πρόφτασα τουλάχιστον...
(αντίο, μικρή μου. να μου φιλήσεις τ' άστρα...)
αν κυλήσω
στο σύμπαν της σκέψης σου
ευθύγραμμα,
σαν νετρίνα,
θα ’χω τη βέβαιη γνώση
των διαστάσεων
της αγάπης μου;
(στην φίλη
που κρατάει καλή συντροφιά στην προσμονή μου)
άγγελε ελεύθερε
,να μου το προσέχεις...
κι ενώ ζω με την αναμονή, ο καινός διαιρέτης εμφανίστηκε εδώ. δεν ξέρω, να χαρώ που συγκίνησαν κάποιοι στίχοι ή να λυπηθώ που έρχονται να γίνουν απάντηση σε κάτι τόσο θλιβερό; γεννήθηκαν από μεγάλο πόνο και τώρα ντύνουν έναν άλλο... πάντα έτσι ήταν. πάντα έτσι θα 'ναι. όπως και να 'χει το αναπάντεχο μου θύμισε ότι η ζωή έρχεται να επιβεβαιώσει, να αντιγράψει καμιά φορά με τον πιο άσχημο τρόπο την τέχνη. είναι περίεργες οι μέρες και ανάκατα τα συναισθήματα. συμπαθάτε με...
έτοιμο το
εξώ
[και επτά ποιήματα
από τον καινό διαιρέτη
στο (.poema..) του Βασίλη Ρούβαλη]
