"όλα εξαρτώνται από το πόσο αντέχουμε"

16-11-2007

απόψε ξαναδιάβασα το ποιητικό βιβλίο "στο σκοτάδι μετέωρος" του Γιώργου Λίλλη. είχα καιρό να βρεθώ σε αυτή τη διάθεση. νωρίτερα είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. μετά έγραψα την πρώτη "αντίστιξη". νομίζω του το χρωστάω. δεν ξέρω πού θα οδηγήσει, ποια τελική(;) μορφή θα πάρει. ανακουφίστηκα όμως. κάποτε πρέπει να αποκρυσταλλωθεί αυτό που τριγυρίζει στο μυαλό μου για τόσους μήνες. άλλωστε, κάτι χειροπιαστό πρέπει να έχω για να το αλλάξω! κάθε φορά, σε κάθε νέα επεξεργασία ένα μικρό κομμάτι του απείρου φανερώνεται. δεν είναι λίγο. κάποιες φορές μοιάζει να είναι το απόλυτο. τουλάχιστον σε ό,τι εγώ αναζητώ. όπως και να 'χει, όλο και πιο πολύ καταλαβαίνω ότι έξω απ' τη θάλασσα δεν υπάρχει αναπνοή.

ακούω και πάλι τα "σκίτσα". κάθε φορά μού αποκαλύπτονται όλο και πιο δυνατά.

τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου...

Χθες το βράδυ (5/11/2007) ο «καινός διαιρέτης» επαληθεύτηκε ξανά. Διαίρεσε τον χρόνο στα δυο. Σήμερα είναι η μέρα «μετά». Όλα διαφορετικά. Κι ένα καινούργιο αύριο, χαρούμενο, αισιόδοξο, επώδυνο ανοίγεται μπροστά. Επιτέλους τώρα φεύγει πια από μένα κι αρχίζει τον δρόμο του. Τώρα τα μάτια και τ΄ αυτιά ανοίγουν. Βαδίζω πια ελεύθερα. Αναπνέω διαφορετικά. Πρέπει να είναι διαφορετικά. Πώς αλλιώς; Μέσα από σκοτεινή κατακρήμνιση ακούγονται μακρινά, θολά, αδέξια τα χρώματα του αύριο. Κι η μοίρα ανελέητη. Να τα ακολουθήσεις. Να τα ξεδιαλέξεις. Μέσα από πέτρες κι από χώματα να βγει η μαγική μουσική κι ο απόλυτος αιθέρας. Στο φως.

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου

τη Χρύσα Αλεξοπούλου
τη Λεία Βιτάλη
την Ελένη Γκίκα
τον Γιώργο Γλυκοφρύδη
τον Δημήτρη Μαμαλούκα
την Αγγέλικα Παπανικολάου
και τον Βασίλη Ρούβαλη

που με τίμησαν με την παρουσία τους, τις έξοχες αναγνώσεις τους και τα θερμά σχόλιά τους.

Ευχαριστώ τον Ορέστη Ζαφειρόπουλο για τις εξαίσιες μουσικές που συνέθεσε και ερμήνευσε για τον «καινό διαιρέτη».

Ευχαριστώ από καρδιάς κι όλους τους φίλους που μοιράστηκαν τη συγκίνηση της βραδιάς μαζί μου.

Ευχαριστώ τους φίλους που, αν και βρίσκονταν μακριά, μου έστελναν την καλή τους ενέργεια.

Θερμές ευχαριστίες στους δυο οικοδεσπότες της εκδήλωσης, τον κύριο και την κυρία Σερέζη που άνοιξαν τον φιλόξενο χώρο της γκαλερί «ΑΡΓΩ» για ν΄ ακουστούν τα λόγια του «καινού διαιρέτη».

Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Η ποίηση γράφεται μέσα στη σιωπή. Από εκεί ξεκινά κι εκεί επιστρέφει. Ο «καινός διαιρέτης» φεύγει πια από μένα. Δικός σας τώρα. Λάβετε φάγετε…