απόψε ξαναδιάβασα το ποιητικό βιβλίο "στο σκοτάδι μετέωρος" του Γιώργου Λίλλη. είχα καιρό να βρεθώ σε αυτή τη διάθεση. νωρίτερα είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. μετά έγραψα την πρώτη "αντίστιξη". νομίζω του το χρωστάω. δεν ξέρω πού θα οδηγήσει, ποια τελική(;) μορφή θα πάρει. ανακουφίστηκα όμως. κάποτε πρέπει να αποκρυσταλλωθεί αυτό που τριγυρίζει στο μυαλό μου για τόσους μήνες. άλλωστε, κάτι χειροπιαστό πρέπει να έχω για να το αλλάξω! κάθε φορά, σε κάθε νέα επεξεργασία ένα μικρό κομμάτι του απείρου φανερώνεται. δεν είναι λίγο. κάποιες φορές μοιάζει να είναι το απόλυτο. τουλάχιστον σε ό,τι εγώ αναζητώ. όπως και να 'χει, όλο και πιο πολύ καταλαβαίνω ότι έξω απ' τη θάλασσα δεν υπάρχει αναπνοή.
ακούω και πάλι τα "σκίτσα". κάθε φορά μού αποκαλύπτονται όλο και πιο δυνατά.
