Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Η μοναξιά του ποιητή
δεν είναι η μοναξιά της εποχής του.
Αναμετριέται με τις δυνάμεις
κι αφήνει πίσω να στοιχειώνουν ανάμεσα στις λέξεις
όσα δεν είπε.
Σαν κάτι ατέλειωτα (τα λένε) γλυπτά του Michelangelo
που θέλουν να ξεφύγουν από την τυραννία της πέτρας
κι όμως είναι αληθινά ελεύθερα
γι’ αυτόν που βλέπει πόδια να σαλεύουν μες στο μάρμαρο
και γίνεται ο γλύπτης,
και γίνεται ο ποιητής,
διαβάζοντας τους στίχους
συμπληρώνει το τελικό τους νόημα
και την αρχική μοναξιά που τους γέννησε.
1 σχόλιο:
Η κρίση σας με τιμά.
Δημοσίευση σχολίου