στη Λεία
Όλα τα ποιήματά μου αστράφτουν τελειωμένα
– πόσο, στ’ αλήθεια, με τυφλώνουν –
ύστερα αρχίζουν να γυμνώνονται ένα ένα
και να θαμπώνουν έτσι καθώς αφήνονται μακριά μου
έτσι που παραδίνονται στο χρόνο και στους άλλους
λες και τους κλέβουνε τη σάρκα και τα λιώνουν
και μένω εγώ να τα κοιτάζω πια σαν ξένα
και μένω εγώ να τα κοιτάζω πια σαν ξένα
και τότε
ανοίγονται σε μένα
όπως ποτέ δεν είχανε πρωτύτερα ανοιχτεί
ολόφωτα
αφτιασίδωτα, αχνά
μες στην αλήθεια που τα γέννησε,
μέσα στο ψέμα που καιρό τα είχα κλείσει
και τότε βλέπω πότε θα ’πρεπε να τα ’χα σκίσει
ή πότε αυτά με σκίζουνε ξανά.
1 σχόλιο:
Σ' ευχαριστώ πολύ. Αισθάνομαι συγκινημένη με την αναπάντεχη αφιέρωση.
Δημοσίευση σχολίου