Κ. Π. Καβάφης

29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

ακούστε

εκείνη η μέρα που δεν ήρθε...

εκείνη η μέρα που δεν ήρθε
είχε παντού τα δάχτυλά σου
γύρω το απροσδόκητο χιόνι
έπεφτε και μαζί μας ουρανός
κάτω σκορπίζοντας τριγύρω
το μέγα πάθος που δεν άντεξα
πάνω στη σάρκα μου σφιχτά
εκείνη η μέρα που δεν ήρθε

Ο ζωγράφος Άρης Κουτρουλής

Ο Άρης Κουτρουλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σε ηλικία 13 ετών ταξίδεψε και εγκαταστάθηκε στην Αμερική όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Το 1961 αποφοίτησε από το κρατικό πανεπιστήμιο της Louisiana με πτυχίο στις καλές τέχνες. Αμέσως του απονεμήθηκε μια διετής υποτροφία του ιδρύματος Ford για να σπουδάσει λιθογραφία στο διάσημο Τamarind Lithography Workshop στο Los Angeles της California. Το 1964 έγινε δεκτός ως καθηγητής ζωγραφικής και λιθογραφίας στην Ακαδημία Τεχνών του Bloomfield Hills στο Michigan. Έλαβε το Master’s degree στις καλές τέχνες το 1966 και διορίστηκε ως βοηθός καθηγητής για να διευθύνει το νέο εργαστήριο λιθογραφίας στο τμήμα τέχνης του κρατικού πανεπιστημίου Wayne στο Detroit του Michigan. Το 1976 κλήθηκε να διευθύνει ως επίκουρος καθηγητής το τμήμα ζωγραφικής στο Center of Creative Studies του College of Art and Design στο Detroit, και έγινε τακτικός καθηγητής και πρόεδρος του Fine Arts Department το 1980. Ο Κουτρουλής έχει τιμηθεί με πολυάριθμες διακρίσεις (μεταξύ άλλων του National Endowment for the Arts, του Michigan Council for the Arts, των βραβείων των ιδρυμάτων Ford και Mellon). Συμπεριλαμβάνεται στο Who’s who του Midwest, East και στο Who’s who in the world. Έργα του έχουν εκτεθεί σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία ενώ συμπεριλαμβάνονται σε συλλογές σημαντικών μουσείων (μεταξύ άλλων, του Museum of Modern Art της Νέας Υόρκης, στη National Gallery της Ουάσιγκτον και του Detroit Institute of Art). Στην Ελλάδα έργα του βρίσκονται σε μουσεία τέχνης και ιδιωτικές συλλογές.

Common Ground Artists clockwise from chair Arthur Wenk, Aris Koutroulis, Bill Jordan, George Ettl, Alden Smith, Bradley Jones, 1969

hypodermic, 1976

1972, Aris Koutroulis with "Poetic Electricity"

Caroline's garden 2, 1968

__________________________________________________

έργα από την "ελληνική σουίτα" (1963)

___________________________________________________

for the winner, ca 1982

series 1987

Emergence 1, 1991

Fall Series #51985

__________________________________________________

έργα του 21ου αιώνα

Ο Άρης Κουτρουλής μου έκανε την τιμή να μου χαρίσει το κόσμημα εξωφύλλου για το επόμενο ποιητικό βιβλίο μου.

animo et corpore

Οι λέξεις είναι πνεύμα, είναι το πνεύμα του ποιήματος.
Άπιαστο πνεύμα, ασύλληπτο,
πάλλεται μέσα στο μυαλό μου, στο μυαλό σου.
Η φωνή είναι το σώμα.

Μια εξαίσια φωνή είναι το ποθητό σώμα του ποιήματος
με χαραγμένα πάνω της αισθητήρια ρίγη
στους λαγόνες, στ’ ακροδάχτυλα,
στο πιο κρουστό της δέρμα.

Μόνο … που μένουν αρυτίδωτα τα λόγια μου
κι όμως γερνάει η φωνή σου και μαζί
το σώμα του ποιήματός μου.

Ποιο πνεύμα θέλησε ποτέ να κατοικήσει σε γερασμένο σώμα;
Και πόσο λίγη (ή και ανέφικτη) είναι μια μετενσάρκωση;

Ποτέ, κανένα σώμα δεν θα ’ναι όπως η φωνή σου μέσα μου.

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ...

Δύο ποιήματά μου και μια κριτική για το ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Βέη "Λεπτομέρειες Κόσμων" στο λογοτεχνικό περιοδικό Δέλεαρ της Ασημίνας Χασάνδρα.

ΚΑΛΗ ΑΝΑ(Σ)ΤΑΣΗ

ο φ ε ι λ ή

Έσκυψα μάζεψα τις στάχτες ακριβές
Πύρινα βότσαλα τις έριξα σε άδολο νερό,
Γι' αυτό ιερό,
Των ανέμων ματαίωση.
Ο ήχος έγραψε στο σώμα του νερού
Ωραίους κύκλους τέλειους
Έτσι που οι κύκλοι πρέπει να 'ναι.

(από τη συλλογή ΣΤΙΓΜΑ)

Tosca! Τι μαγεία, Θεέ μου!

Η χτεσινοβραδινή (και τελευταία - 1/4) παράσταση της Tosca στη λυρική σκηνή ήταν πολύ πέρα και πάνω από κάθε προσδοκία!
Οι πρωταγωνιστές, χωρίς καμιά εξαίρεση, απογείωσαν τους ρόλους τους. Ο Misha Didyk έδωσε έναν γοητευτικό Cavaradossi μαγεύοντας από την πρώτη νότα το κοινό. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες των καλλιτεχνών που σε (συν)αρπάζουν από την στιγμή που πατούν στη σκηνή…Φωνή δυνατή αλλά και στρογγυλεμένη δεν θάμπωσε ούτε για μια στιγμή, από το Recondita armonia di bellezze diverse μέχρι το έξοχο E lucevan le stelle. Πρόκειται για καλλιτέχνη που ελέγχει πλήρως τα εκφραστικά του μέσα.
Η Kristine Opolais στον ρόλο της Floria Tosca ήταν αυτό που στην όπερα λέμε…πραγματική diva. Αισθαντική φωνή, με βάθος, με οξύτητα. Και τι κίνηση, θεέ μου! Νόμιζες πως έβλεπες τις ντίβες του σινεμά της δεκαετίας του πενήντα.. Τα μάτια της αστραποβολούσαν άλλοτε από έρωτα κι άλλοτε από μίσος μέχρι τα θεωρεία του εξώστη (εκεί κατάφερα να βρω θέσεις …). Το Vissi d’ arte ήταν από τα καλύτερα που έχω ακούσει. Η φωνή της έβγαινε από ένα βαθύ πηγάδι πόνου, χωρίς περιττές φιοριτούρες.
Η αποκάλυψη όμως για μένα ήταν ο Στήβεν Κετσούλιους στον ρόλο του Scarpia. Δεν έχασε ούτε για μια στιγμή τη δύναμη της φωνής του. (Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήταν εκεί ο spiretos72). Υπηρέτησε επάξια αυτό που είχε μουσικά, νομίζω, ο συνθέτης στο μυαλό του : τη σταθερή βάση πάνω στην οποία «κεντούν» φωνητικά ο Tosca και ο Cavaradossi. Εκφραστικά απέδωσε απόλυτα τον μισητό, αλλά και τον τυφλωμένο από το πάθος άντρα. Φωνητικά πάντως θα είναι για μένα υψηλό μέτρο σύγκρισης στο μέλλον…

Καλοκουρντισμένη η ορχήστρα του Λουκά Καρυτινού έδωσε όλα τα ηχοχρώματα του Puccini (το μεγάλο μπράβο στα πνευστά! λίγο πιο σφιχτά θα ήθελα τα έγχορδα και…κάπως παράταιρα χτύπησαν στ’ αυτιά μου τα «τσιμπήματα» της άρπας).

Πολλά μπράβο όμως στο σκηνοθέτη Νίκο Πετρόπουλο! (ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τα σκηνικά και κοστούμια της παράστασης). Επιτέλους ένας άνθρωπος που κατάλαβε ότι η όπερα είναι κυρίως θέατρο και όχι απλή επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων. Τι κίνηση! Τι πάθος! Στα μάτια, στην κίνηση, στο κάθε αγκάλιασμα και στην παραμικρή απώθηση! Τα εκπληκτικά σκηνικά και κοστούμια μετέφεραν το έργο στη Ρώμη του ’44 με τρόπο που έφτανε να αγγίξει πολύ καλύτερα τη δεκτικότητά μας. Οι ηθοποιοί ήταν δεμένα πιο γήινοι, πιο αισθαντικοί. Το νουάρ σκηνικό απόλυτα ταιριασμένο με την μινιμαλιστική (και ουσιαστική) εκφραστικότητα αλλά, τολμώ να πω, και με την φωνητική απόδοση των ρόλων (το λιτό Vissi d’ arte της Opolais είναι καλό παράδειγμα για να καταλάβει όποιος ευτύχησε να δει την παράσταση τι εννοώ).

Ατμοσφαιρικοί και λειτουργικοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Συγκινητική η παιδική χορωδία "Μανώλης Καλομοίρης" (ο μπόμπιρας μα τα γκρι που χοροπηδούσε μπροστά μπροστά ήταν έξοχος!)

Το κοινό χτες μάλλον είχε μπει στην πασχαλινή κατάνυξη. Αποθέωσε τους συντελεστές αλλά…θα έπρεπε να μπιζάρει λίγο περισσότερο. Ήθελα να χειροκροτήσω κι άλλο!...