εκείνη η μέρα που δεν ήρθε
είχε παντού τα δάχτυλά σου
γύρω το απροσδόκητο χιόνι
έπεφτε και μαζί μας ουρανός
κάτω σκορπίζοντας τριγύρω
το μέγα πάθος που δεν άντεξα
πάνω στη σάρκα μου σφιχτά
εκείνη η μέρα που δεν ήρθε
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
... με χίλια!
Δεν ξέρω πώς το κάνεις αυτό.
Είναι συνταρακτικό αυτό που έγραψες.
Είχα πολύ καιρό να κλάψω μπροστά σε κόσμο.
παρούσα η μέρα σου
αγαπητέ
Φλήναφος
ενα δυνατο μπρος πισω
ki ego epimeno na grafo akoma ki otan meno afonos... giati?
Na eise kala... panta... kathe mera :)
Μας αγγίζεις.
Όλοι και πολλές φορές
περιμέναμε
με μέγα πάθος
τη μέρα κείνη που δεν ήρθε
Επέστρεψες...
Πανέμορφο!!!
Άφωνη κι εγώ, ή μάλλον χωρίς λέξεις, για να περιγράψω τα συναισθήματα που γεννά. Φτηνή υπεκφυγή το "απλώς υπέροχο"
[Άσχετο (αλλά ίσως όχι εντελώς): ένας ομότεχνός σου έγραψε παλιότερα "τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμη"...]
θα ήθελα πολύ να είχα ακόμη δάκρυα...
To έχω ζήσει...
Τον αγαπώ τον Καβάφη. Ίσως φταίει που τον καταλαβαίνουν όλοι, ακόμη και οι άσχετοι (μέσα κι εγώ)...
Χμ...ου γάρ...
Μπέρδεψα τα ποστ, άλλα αντί άλλων σχολιάζω.
Δημοσίευση σχολίου