ΤΟ ΕΡΓΟ ΘΑ ΛΕΓΕΤΑΙ "ΑΝΑΜΝΗΣΗ"

Θέλω να στείλω μιαν ανάμνηση στο μέλλον
μισοφτιαγμένη απ’ την τωρινή παρόρμηση,
άμορφη να μετεωρίζεται
στον μεγάλο λιθοξόο
και με σμίλη των ανθρώπων ανάσες.

Όταν αργότερα την ξαναβρώ αγνώριστη
να σέρνει μυρωδιές και αγγίγματα,
τα πιο πολλά τυχαία,
βαριά απ’ τις σκέψεις που κυοφόρησε,
διάτρητη απ’ τα αισθήματα
και κρύα
αλλά προπάντων άλλη απ’ αυτήν που τώρα φτιάχνω,
(ή μήπως άλλος θα ’μαι εγώ, όταν την ανασύρω;)
θα την κοιτάξω με πελώρια μάτια
- αποδοχής ή απόρριψης δεν έχει σημασία -
εκείνο που μετράει είναι πως πήραμε έναν δρόμο,
καθένας τον δικό του δρόμο,
αυτή αργά να εκτελεί την τωρινή αβεβαιότητα
κι εγώ στο μέλλον προβολή παλιάς σκηνοθεσίας.

Εσείς, για τόσα χρόνια θεατές,
(και τώρα που σας προκαλώ κι ερήμην μου)
να της φερθείτε, το λιγότερο, παράφορα.

και νυν τάλας ναυαγός απολέσας φίλους
εξέπεσον εις γην τήνδε ·

Ευριπίδη, Ελένη, 408-9

Ευτυχώς,
ναυάγησα σ’ αυτήν τη γη, θλιμμένος, δίχως φίλους

ναυάγησα σημαίνει κατά τύχη (κι η τύχη είναι media vox)

σ’ αυτήν τη γη που κάθε μέρα προσπερνούσα
– τίποτα –
ώσπου ήρθε η προπαραδείσια σιωπή

θλιμμένος όταν, κι όχι
θλιμμένος που ναυάγησα

δίχως φίλους, δεν έχει αλλιώς
ενώ το πλοίο βούλιαζε,
ξεντύθηκα τους φίλους και βούτηξα στα σκοτεινά νερά
(ακόμη βλέπω το σώμα μου άκρη-άκρη στην πλώρη)
να κολυμπήσω μέχρι την έρημη ακτή,
με την ανεξερεύνητη πάντα ενδοχώρα ·
από ’κει μέσα βαθιά ακούω να ’ρχονται
ασχημάτιστα τραγούδια.

Άρη Κουτρουλή

"Cliche Verre"


ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΔΑΣΟΣ


Όρθια δέντρα πλάι-πλάι μέσα στο ασημένιο δάσος
απλώνουν τα κλαριά τους, αγγίζονται και κάτω οι ρίζες τους
μιλούν στα χώματα.

Ο χρόνος μένει πάντα έξω από το ασημένιο δάσος,
κι αν κάποτε εισχωρεί,
είναι για να ξαναζητήσει το χαμένο του όνομα
από το στόμα των πουλιών που γεννηθήκαν μόλις χτες.

Έτσι καθώς ανοίγονται και σμίγουν τα κλαριά
απ’ τα δέντρα
πετάνε πάνω τα πουλιά, φεύγουν κλαρί-κλαρί
βαθιά μέσα στο ασημένιο δάσος
κι επιστρέφουν τη νύχτα για το τραγούδι τους.

Ποτέ κανένα πουλί δεν τραγούδησε τόσο καθαρά,
όπως μέσα στο δέντρο που κρατάει τη φωλιά του
κι άλλο κανένα δέντρο δεν ποτίζει το πουλί με μέλι πιο γλυκό,
έτσι καθώς ανεβαίνει απ’ το πάντοτε.

Τη γλώσσα για να τραγουδήσουν τα πουλιά
δεν τη μαθαίνουν,
τη γεννούν από το φύσημα του αέρα, απ’ των κλαριών την κίνηση
κι από του δέντρου τους χυμούς
και κάθε φύλλο μια αιωνιότητα, κάθε τους τραγούδι αρχή.

Όσο κι αν σμίγουν τα κλαριά, όσο κι αν γυροφέρνουν τα πουλιά
είν’ ολοκάθετα βασίλεια τα δέντρα, με ρίζες
που μιλούν στα χώματα.

πολλ’ οιδ’ αλωπηξ
αλλ’ εχινος εν μεγα.

Με σκέρτσα και με κορδελίτσες
Σαν ντελικάτες κοπελίτσες
Γράφετε φίνα ποιηματάκια
Και τα γεμίζετε τελίτσες.

To make it new!
To make it new!
Μα η στροφή του τιμονιού
Να έχει και μια ρότα.

Τα ’λεγε κι ο σοφός παππούς
Κάνετε ’σεις κόλπα αλεπούς
Μα ο εχίνος ένα
Μεγάλο που γεννά καρπούς.

W. B. Yeats

Ερωτικό τραγούδι

Αγάπη μου, θα φύγουμε, θα πάμε, εγώ κι εσύ
Στο δάσος την ομίχλη να διαλύσουμε ·
Μπροστά μας το κοτσύφι, εκεί κι ο σολομός,
Αγάπη μου, θ’ ακούσουμε, θ’ ακούμε εγώ κι εσύ
Φωνή της ελαφίνας και του έλαφου.
Πουλί μες στα κλαδιά του για μας θα τραγουδά
Ο κούκος άφαντος θα μένει μες στο κέφι του
Κι ο θάνατος, καλή μου, θα μένει μακριά
Απ’ την καρδιά του μυρωμένου δάσους μας.

W. B. Yeats

Πολιτική

Πώς, όταν το κορίτσι εκείνο στέκεται εκεί,
Των Ιταλών, των Ισπανών
Των Ρώσων να προσέξω την πολιτική;
Κι όμως βρίσκετ’ εδώ ένας πολυταξιδεμένος
Άντρας που ξέρει πάντοτε για τι μιλά
Κι ένας πολιτικός
Που έχει μελετήσει κι έχει στοχαστεί
Κι ίσως να είν’ αλήθεια όσα ισχυριστεί
Για πόλεμο ή για σειρήνες, του πολέμου τη λαλιά,
Μα ας ήμουν πάλι νέος και
Ας την κρατούσα αγκαλιά.