Άρη Κουτρουλή
"Cliche Verre"
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΔΑΣΟΣ
Όρθια δέντρα πλάι-πλάι μέσα στο ασημένιο δάσος
απλώνουν τα κλαριά τους, αγγίζονται και κάτω οι ρίζες τους
μιλούν στα χώματα.
Ο χρόνος μένει πάντα έξω από το ασημένιο δάσος,
κι αν κάποτε εισχωρεί,
είναι για να ξαναζητήσει το χαμένο του όνομα
από το στόμα των πουλιών που γεννηθήκαν μόλις χτες.
Έτσι καθώς ανοίγονται και σμίγουν τα κλαριά
απ’ τα δέντρα
πετάνε πάνω τα πουλιά, φεύγουν κλαρί-κλαρί
βαθιά μέσα στο ασημένιο δάσος
κι επιστρέφουν τη νύχτα για το τραγούδι τους.
Ποτέ κανένα πουλί δεν τραγούδησε τόσο καθαρά,
όπως μέσα στο δέντρο που κρατάει τη φωλιά του
κι άλλο κανένα δέντρο δεν ποτίζει το πουλί με μέλι πιο γλυκό,
έτσι καθώς ανεβαίνει απ’ το πάντοτε.
Τη γλώσσα για να τραγουδήσουν τα πουλιά
δεν τη μαθαίνουν,
τη γεννούν από το φύσημα του αέρα, απ’ των κλαριών την κίνηση
κι από του δέντρου τους χυμούς
και κάθε φύλλο μια αιωνιότητα, κάθε τους τραγούδι αρχή.
Όσο κι αν σμίγουν τα κλαριά, όσο κι αν γυροφέρνουν τα πουλιά
είν’ ολοκάθετα βασίλεια τα δέντρα, με ρίζες
που μιλούν στα χώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου