Ημερολόγιο απουσίας
ή
Πώς να μετράτε το χρόνο
Με άλλον κόσμο μέσα στον κόσμο μου
σε έψαξα, αναζητούσα
τις γραμμές σου, την αίσθησή μου.
Βάδιζα τις διαστάσεις του καινούργιου σκηνικού :
εγώ η αλλαγή
εσύ η απουσία · τρίτη ο χρόνος.
Δεν ξέρω τι μετράει πιο πολύ :
που δεν θα σε ξαναδώ ή
που δεν θα είμαι ο ίδιος να σε ξαναδώ;
Έπαψα να υπολογίζω πια με χρόνια ·
υπολογίζω πόσο σβήνει η ανάμνησή σου,
όπως με τους βαθμούς πρεσβυωπίας (είναι κι αυτό ζήτημα ωριμότητας).
Πήγα εκεί που ήσουν το πρώτο βλέμμα -
τώρα είσαι το μόνο.
Δεν θέλω νά 'ρθεις ·
μου φτάνει μόνο νά 'ρχεσαι.
Είναι αλήθεια λοιπόν
πως τίποτα δε χάνεται,
μόνο μεταστοιχειώνεται.
Γιατί,
αν δεν έλειπες τόσο,
αν δε σε ζύγιζα στη μνήμη μου,
πού θα ήταν τα λόγια;
Δίνω το σώμα σου στον αγύρτη καιρό,
για να ξεκλέψω υπόλοιπα.
Άραγε νά 'ξερες
πως χρόνια αργότερα
τα θρύψαλα που μού 'διναν τα χέρια σου
θα γίνονταν πληγή-πληγή
η αναπλήρωση της απουσίας;
Ξαναγυρίζω, ξανα-
γυρίζω
όχι στο έγκλημα,
μα στην ηδονική παρ-
άκαιρη σκηνοθεσία του.
Θύμα του θύτη που άλλοτε ήμουν.
Πάλι
διαβάζοντας τα λόγια μου
βρήκα πολλές φορές τη λέξη (ή την πράξη) ποίημα.
Συστροφή ·
ίσως,
γιατί τα γύρω κι έξω απ' αυτό
δεν αναπαύονται μες στη σελίδα μου
(ή λαθραία φωτογραφίζω το πριν).
Η μνήμη
αφήνει ίχνη διαρρήκτη
και έχει την οίηση
ανακριτή.
Άλλον
πάντα σε βρίσκει
σ' αφήνει
Άλλον.
Το νερό στο ίδιο ποτήρι
αλλιώτικο.
Οι σταγόνες
που ξέφτισαν
σε επιφάνειες τραχιές,
άλλες εξατμισμένες
πάνω απ' το φλογισμό της διεκπεραίωσης ·
δεν περαιώθηκαν.
Να ξαναζώ αισθήσεις
είναι κι αυτό μια
ανάδρομη αφήγηση.
Η διευθέτηση των λέξεων
ζωή; Μετά
Με άλλον κόσμο μέσα στον κόσμο μου
σε έψαξα, αναζητούσα
τις γραμμές σου, την αίσθησή μου.
Βάδιζα τις διαστάσεις του καινούργιου σκηνικού :
εγώ η αλλαγή
εσύ η απουσία · τρίτη ο χρόνος.
Δεν ξέρω τι μετράει πιο πολύ :
που δεν θα σε ξαναδώ ή
που δεν θα είμαι ο ίδιος να σε ξαναδώ;
Έπαψα να υπολογίζω πια με χρόνια ·
υπολογίζω πόσο σβήνει η ανάμνησή σου,
όπως με τους βαθμούς πρεσβυωπίας (είναι κι αυτό ζήτημα ωριμότητας).
Πήγα εκεί που ήσουν το πρώτο βλέμμα -
τώρα είσαι το μόνο.
Δεν θέλω νά 'ρθεις ·
μου φτάνει μόνο νά 'ρχεσαι.
Είναι αλήθεια λοιπόν
πως τίποτα δε χάνεται,
μόνο μεταστοιχειώνεται.
Γιατί,
αν δεν έλειπες τόσο,
αν δε σε ζύγιζα στη μνήμη μου,
πού θα ήταν τα λόγια;
Δίνω το σώμα σου στον αγύρτη καιρό,
για να ξεκλέψω υπόλοιπα.
Άραγε νά 'ξερες
πως χρόνια αργότερα
τα θρύψαλα που μού 'διναν τα χέρια σου
θα γίνονταν πληγή-πληγή
η αναπλήρωση της απουσίας;
Ξαναγυρίζω, ξανα-
γυρίζω
όχι στο έγκλημα,
μα στην ηδονική παρ-
άκαιρη σκηνοθεσία του.
Θύμα του θύτη που άλλοτε ήμουν.
Πάλι
διαβάζοντας τα λόγια μου
βρήκα πολλές φορές τη λέξη (ή την πράξη) ποίημα.
Συστροφή ·
ίσως,
γιατί τα γύρω κι έξω απ' αυτό
δεν αναπαύονται μες στη σελίδα μου
(ή λαθραία φωτογραφίζω το πριν).
Η μνήμη
αφήνει ίχνη διαρρήκτη
και έχει την οίηση
ανακριτή.
Άλλον
πάντα σε βρίσκει
σ' αφήνει
Άλλον.
Το νερό στο ίδιο ποτήρι
αλλιώτικο.
Οι σταγόνες
που ξέφτισαν
σε επιφάνειες τραχιές,
άλλες εξατμισμένες
πάνω απ' το φλογισμό της διεκπεραίωσης ·
δεν περαιώθηκαν.
Να ξαναζώ αισθήσεις
είναι κι αυτό μια
ανάδρομη αφήγηση.
Η διευθέτηση των λέξεων
ζωή; Μετά
θα
αφηγείσαι
την ανάμνηση του γεγονότος ή
το γεγονός της ανάμνησης;
Πανδαμάτειρα αχρονία.
Πόσο απ' το Τώρα
πάλλεται
σ' εκείνον τον προαιώνιο ρυθμό;
Το αίμα (ή μόνο βλέμμα;) που ανταλλάξαμε
θα είναι πάντα εκεί
να ρέει
σκιά στο είδωλο, και μαζί καθρέφτης
αμείλικτος,
συνεργός
ο άνεμος
στα δέντρα
ο ίδιος φύσαγε
δεν είχα λόγια να του δώσω.
Τα δέντρα σμίξανε ανάμεσα.
Πού είν' ο υλοτόμος της απόστασης;
Ένας εμπρηστής, έστω
πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό ΠΟΙΗΣΗ
(τ. 25, Ιούνιος 2005)
αφηγείσαι
την ανάμνηση του γεγονότος ή
το γεγονός της ανάμνησης;
Πανδαμάτειρα αχρονία.
Πόσο απ' το Τώρα
πάλλεται
σ' εκείνον τον προαιώνιο ρυθμό;
Το αίμα (ή μόνο βλέμμα;) που ανταλλάξαμε
θα είναι πάντα εκεί
να ρέει
σκιά στο είδωλο, και μαζί καθρέφτης
αμείλικτος,
συνεργός
ο άνεμος
στα δέντρα
ο ίδιος φύσαγε
δεν είχα λόγια να του δώσω.
Τα δέντρα σμίξανε ανάμεσα.
Πού είν' ο υλοτόμος της απόστασης;
Ένας εμπρηστής, έστω
πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό ΠΟΙΗΣΗ
(τ. 25, Ιούνιος 2005)
2 σχόλια:
Η ποίησή σου με κάνει να ριγώ από την αλήθεια που περιέχει! Και δεν είναι η πρώτη φορά, Γιάννη. Είναι κάθε φορά! Απλά εσύ δεν το ήξερες.
Η έκπληξή μου αυτονόητη, αγαπητή Λεία... Όσα δεν ξέρουμε, όσα ζουν ερήμην μας, πόσο σπουδαία, Θεέ μου... Και πόσο το συναίσθημά σου συμπληρώνει το ποίημα...
Δημοσίευση σχολίου