λεπτομέρεια από έργο του Χάρη Κοντοσφύρη
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Ένα μεγάλο δέντρο
Κι η απαράλλαχτη σκιά του
Πληθαίνουν τα φύλλα, οι λέξεις
Όσο ξεκλέβει από το φως
Απλώνεται πάνω στο χώμα
Κάθε παραμικρή του αναπνοή
Στάζει ανεπαίσθητα στις ρίζες
Και πάλι ορθώνεται στον άνεμο
Έτσι που να μην ξεχωρίζει
Ποιο το δέντρο και ποια η σκιά του
Ποια η ζωή και ποια η ποίηση
Αλληλένδετη πραγματικότητα.
Ένα μεγάλο δέντρο
Κι η απαράλλαχτη σκιά του
Πληθαίνουν τα φύλλα, οι λέξεις
Όσο ξεκλέβει από το φως
Απλώνεται πάνω στο χώμα
Κάθε παραμικρή του αναπνοή
Στάζει ανεπαίσθητα στις ρίζες
Και πάλι ορθώνεται στον άνεμο
Έτσι που να μην ξεχωρίζει
Ποιο το δέντρο και ποια η σκιά του
Ποια η ζωή και ποια η ποίηση
Αλληλένδετη πραγματικότητα.
από τη συλλογή ΣΤΙΓΜΑ (2004)
8 σχόλια:
Δεν ξέρω, αν το βλέπετε κι εσείς, αλλά η σκιά του δέντρου μοιάζει με ανθρώπινη φιγούρα... προς επιβεβαίωση της αλληλένδετης πραγματικότητας ζωής και ποίησης.
Κάθε ευαισθησία και τα μάτια της, αγαπητή Σταυρούλα... Τα μάτια της δικής σου ορθάνοιχτα.
To fyllo einai gia mena to pio "yparksiaka vevarimeno" simvolo. Me sinkinoun ta keimena pu to mnimonevun. Poly omorfo poihma :)
Μη χειρότερα! Πού με ανακαλύψατε; Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο. Τα φύλλα με γοητεύουν επίσης. Είναι κι αυτά μικρές Πευκίδες. Όχι;
Agaphte ioeu sas anakalipsa meso tu filou mu tou Kassianou :) Exo mia simpathia gia tous piites kserete. Oso gia ta fylla... den einai apla peukides... to kathena einai ke mia gea pandora. H vash tis emmonhs mu (as thn po etsi) gia to fyllo einai viologikh (eime viologos) omos auto einai mono to prosxima. An mu zhtousan an apodoso to kosmo me mia leksh tha elega apla "fyllo" (tha zhtousa mono na einai prasino gia na mporei na fotosynthetei). Kalh sas mera!
An mu zhtousan an apodoso to kosmo me mia leksh tha elega apla "fyllo" (tha zhtousa mono na einai prasino gia na mporei na fotosynthetei)
Η ποίηση, αγαπητέ, είναι η πλήρωση του ανεξάντλητου πάντα απείρου. Μήπως να επαναπροσδιορίσετε την ιδιότητά σας?...
Ψες (για να το πω στα κυπριακά του φίλου μου Κωσταντίνου :) διάβασα όλο το μπλογκ σου, φίλε Γιάννη!
Από τα εξαιρετικά ποιήματα, στάθηκα σ'αυτό :
Στο μέρος της απόλυτης σιωπής
δεν θα σε πάρω μαζί, φίλε μου,
-δεν το μπορώ και δεν το θέλω-
θα πάω μόνος.
Εσύ θά 'ρθεις μετά
μήπως και μυρίσεις στα χέρια μου
όσα άγγιξα.
Κρίμα που δεν σε ανακάλυψα νωρίτερα. Κρίμα που τα δημοσίευσες εδώ πριν σε ανακαλύψουν αρκετοί άνθρωποι. Κρίμα που δεν διαβάστηκαν από κανένα. Κρίμα που έμειναν ασχολίαστα.
Η ζωή μας είναι ένα ποίημα. Νομίζουμε ότι το γράφουμε εμείς. Το γράφει όμως ο μεγαλύτερος ποιητής, η ίδια η ζωή. Κάποιες στροφές γράφονται ερήμην μας, ποτέ όμως ερήμην της..
Δημοσίευση σχολίου