William Wordsworth
Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood
Τι που παρόλη του τη λάμψη κάποτε ήταν τόσο αστραφτερό
Έχει χαθεί απ’ τη ματιά μου τώρα πια καιρό
Αν και πια τίποτα δεν φέρνει πίσω του την ώρα
Της λάμψης στο γρασίδι, της δόξας στην οπώρα ·
Δεν θα θρηνήσουμε, παρά θα δίνει
Σε μας τη δύναμη ό,τι απομείνει ·
Η πρώτη πρώτη η συμπόνια
Που έχοντας υπάρξει μια φορά υπάρχει πια για χρόνια ·
Οι σκέψεις οι λυτρωτικές που αναβλύζουν
Από τον πόνο των ανθρώπων σαν γυρίζουν ·
Η πίστη που κοιτάζει μέσα απ’ το θάνατο ·
Τα χρόνια που φέρνουν τον βαθύ στοχασμό.
Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Τα περισσότερα τα έχω πει. Για μένα τα χρόνια δε φέρνουν βαθύ στοχασμό αλλά λήθαργο
Είναι κι ο λήθαργος μια κατάσταση του πνεύματος. Δεν νομίζεις? Ευλογημένος ο λήθαργος, όταν το πνεύμα υποφέρει...
Είναι, αλλά τελείως διαφορετική. Ο στοχασμός μπορεί να λυτρώσει, ο λήθαργος μόνο να παρατείνει το δρόμο προς το στοχασμό.
Δημοσίευση σχολίου