ΙΟΡΔΑΝΗΣ

"ανάστα, ελθέ η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, ότι ιδού ο χειμών παρήλθεν, ο υετός απήλθεν, επορεύθη εαυτώ, τα άνθη ώφθη εν τη γη, καιρός της τομής έφθακε, φωνή της τρυγόνος ηκούσθη εν τη γη ημών, η συκή εξήνεγκεν ολύνθους αυτής, αι άμπελοι κυπρίζουσιν, έδωκαν οσμήν. ανάστα, ελθέ, η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, και ελθέ, συ περιστερά μου, εν σκέπη της πέτρας, εχόμενα του προτειχίσματος · δείξον μοι την όψιν σου, και ακούτισόν με την φωνήν σου, ότι η φωνή σου ηδεία, και η όψις σου ωραία."

Στο ‘τραγούδι του νέου και της νέας’
ακούγεται το flower duet από την Lakmé του Delibes.
Οι δυο τους πέρα, στην αρχή του παντός.
Η επαφή μόνο στα μάτια.
Σαν δυο φωνές
που αγγίζουν τα δάχτυλα, τους δείκτες,
(όπως στην τοιχογραφία του Michelangelo στην Capella Sistina)
περιελίσσονται στον αέρα, ενωμένοι στην απόλυτα ουσία.
Αυτή, ένα μωβ χρώμα.
Αυτός, η αχλή που την ακολουθεί.