Tosca! Τι μαγεία, Θεέ μου!

Η χτεσινοβραδινή (και τελευταία - 1/4) παράσταση της Tosca στη λυρική σκηνή ήταν πολύ πέρα και πάνω από κάθε προσδοκία!
Οι πρωταγωνιστές, χωρίς καμιά εξαίρεση, απογείωσαν τους ρόλους τους. Ο Misha Didyk έδωσε έναν γοητευτικό Cavaradossi μαγεύοντας από την πρώτη νότα το κοινό. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες των καλλιτεχνών που σε (συν)αρπάζουν από την στιγμή που πατούν στη σκηνή…Φωνή δυνατή αλλά και στρογγυλεμένη δεν θάμπωσε ούτε για μια στιγμή, από το Recondita armonia di bellezze diverse μέχρι το έξοχο E lucevan le stelle. Πρόκειται για καλλιτέχνη που ελέγχει πλήρως τα εκφραστικά του μέσα.
Η Kristine Opolais στον ρόλο της Floria Tosca ήταν αυτό που στην όπερα λέμε…πραγματική diva. Αισθαντική φωνή, με βάθος, με οξύτητα. Και τι κίνηση, θεέ μου! Νόμιζες πως έβλεπες τις ντίβες του σινεμά της δεκαετίας του πενήντα.. Τα μάτια της αστραποβολούσαν άλλοτε από έρωτα κι άλλοτε από μίσος μέχρι τα θεωρεία του εξώστη (εκεί κατάφερα να βρω θέσεις …). Το Vissi d’ arte ήταν από τα καλύτερα που έχω ακούσει. Η φωνή της έβγαινε από ένα βαθύ πηγάδι πόνου, χωρίς περιττές φιοριτούρες.
Η αποκάλυψη όμως για μένα ήταν ο Στήβεν Κετσούλιους στον ρόλο του Scarpia. Δεν έχασε ούτε για μια στιγμή τη δύναμη της φωνής του. (Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ήταν εκεί ο spiretos72). Υπηρέτησε επάξια αυτό που είχε μουσικά, νομίζω, ο συνθέτης στο μυαλό του : τη σταθερή βάση πάνω στην οποία «κεντούν» φωνητικά ο Tosca και ο Cavaradossi. Εκφραστικά απέδωσε απόλυτα τον μισητό, αλλά και τον τυφλωμένο από το πάθος άντρα. Φωνητικά πάντως θα είναι για μένα υψηλό μέτρο σύγκρισης στο μέλλον…

Καλοκουρντισμένη η ορχήστρα του Λουκά Καρυτινού έδωσε όλα τα ηχοχρώματα του Puccini (το μεγάλο μπράβο στα πνευστά! λίγο πιο σφιχτά θα ήθελα τα έγχορδα και…κάπως παράταιρα χτύπησαν στ’ αυτιά μου τα «τσιμπήματα» της άρπας).

Πολλά μπράβο όμως στο σκηνοθέτη Νίκο Πετρόπουλο! (ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τα σκηνικά και κοστούμια της παράστασης). Επιτέλους ένας άνθρωπος που κατάλαβε ότι η όπερα είναι κυρίως θέατρο και όχι απλή επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων. Τι κίνηση! Τι πάθος! Στα μάτια, στην κίνηση, στο κάθε αγκάλιασμα και στην παραμικρή απώθηση! Τα εκπληκτικά σκηνικά και κοστούμια μετέφεραν το έργο στη Ρώμη του ’44 με τρόπο που έφτανε να αγγίξει πολύ καλύτερα τη δεκτικότητά μας. Οι ηθοποιοί ήταν δεμένα πιο γήινοι, πιο αισθαντικοί. Το νουάρ σκηνικό απόλυτα ταιριασμένο με την μινιμαλιστική (και ουσιαστική) εκφραστικότητα αλλά, τολμώ να πω, και με την φωνητική απόδοση των ρόλων (το λιτό Vissi d’ arte της Opolais είναι καλό παράδειγμα για να καταλάβει όποιος ευτύχησε να δει την παράσταση τι εννοώ).

Ατμοσφαιρικοί και λειτουργικοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Συγκινητική η παιδική χορωδία "Μανώλης Καλομοίρης" (ο μπόμπιρας μα τα γκρι που χοροπηδούσε μπροστά μπροστά ήταν έξοχος!)

Το κοινό χτες μάλλον είχε μπει στην πασχαλινή κατάνυξη. Αποθέωσε τους συντελεστές αλλά…θα έπρεπε να μπιζάρει λίγο περισσότερο. Ήθελα να χειροκροτήσω κι άλλο!...