Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2009



d. F.


Σε ποιο μου δάχτυλο μπερδεύτηκε η φωνή σου;

όπως στα παγωμένα γκρίζα δέντρα έξω απ' το παράθυρο
που φωναζαν επιστροφή.

Eίναι σαν τους χυμούς μες στα κλαδιά η φωνή σου
αργά κυλάει τρέφοντας, αργά κυλάει πνίγοντας μιαν άνοιξη.

Kαλύτερα η φωνή σου
παρά μια σκοτωμένη εικόνα θάλασσας.

(Κι ας μην ακούω ούτε τη φωνή σου
αρκεί να λιώνει στο μυαλό
σαν καραμέλα η σκέψη σου)


Δευτέρα, Ιανουαρίου 19, 2009



d. F.


Ποιος τρόμαξε, καρδιά μου, τον μικρό Ερωδιό;
Κι απ' όλη την αλήθεια τι θυμάται;
Ποιος ήτανε; Τι θέλησε; Και τώρα πώς μιλά;
Βαθιά μες στην αγάπη πώς κοιμάται;

Τον δ’ επιπλάζοντ' άνεμοι φέροιεν και μελέδωναι.

Κάτι ήξερα που σου ’λεγα να μείνουνε κρυφά
όσα κι αυτός ο φόβος τα φοβάται.




d. F.


Είναι που έχει παγωνιά στον Ρήνο αυτές τις μέρες.

Αλλιώς το μικρό θηρίο δεν κρυώνει, έχει τη ζεστασιά από μια ανάμνηση ή μια μικρούλα προσδοκία.
Έρχονται παγωμένες μέρες κι εδώ πέρα, αν γδυθείς την απροσπέλαστη όψη σου, τη μυστική. Ανασκουμπώσου.
Άφησε τις αφιερώσεις να κάνουν τη δουλειά τους με τον χρόνο κι εσύ κάνε τη δική σου με τον καιρό. Παλιά τραγούδια. Τα έχεις ξαναπεί και με καλύτερη φωνή…
Μόνος με το θηρίο να σου πιέζει το κρανίο από μέσα. Κι έτσι το κεφάλι σου διαστέλλεται. Επιτέλους, πότε θα ακουστεί εκείνος ο κρότος της κατάφασης; Να σε δω να κρατάς το κεφάλι στα χέρια σου. Σαν τρόπαιο. Ή σαν ριπίδι για τη ζέστη. Έτσι αμέριμνα. Να μη θυμάσαι γιατί και πώς βρέθηκε μέσα στις δυο παλάμες.
Όλα σε ένα έκθαμβο καλοκαιρινό παραλήρημα, με την ακοή να παραδίνεται στα τιτιβίσματα και στα τζιτζίκια. Έτοιμη να γίνει ανάμνηση.
Δηλαδή το μέγα έλεος.


Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009




d. F.


ανοίγεις την πόρτα προς το σκοτεινό δωμάτιο και βλέπεις εσένα. κλείνεις την πόρτα: και πάλι εσύ. γιατί δεν είσαι φίδι, ν' αφήνεις πίσω δέρμα και να κοιτάς μόνο μπροστά. κι όχι, επιτέλους, να κουλουριάζεσαι. κι αυτός ο χειμώνας φτάνει πια στο τέλος του. η αλήθεια είναι έτοιμη να ξεπεταχτεί στο κάθε μάτι του κλαδιού. ανάμεσα στις ζεστές μασχάλες του υβίσκου, λίγο πριν πάρει τη μορφή ενός λουλουδιού που μυρίζει βεβαιότητα - μόνο θανάτου. κι ύστερα; ύστερα η μια πραγματικότητα ενώνεται την άλλη. σε αέναο στροβιλισμό. αυτό λοιπόν είναι αιωνιότητα; αυτό.



Πέμπτη, Ιανουαρίου 15, 2009

το θηρίο στο σπίτι



d. F.


I

Το θηρίο αναδιπλώνεται πάνω στους τοίχους. Το θηρίο με βλέπει. Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγει να με κοιτάζει˙ φοβάται μήπως πυρακτωθούν τα μάτια του ή φοβάται μήπως δεν μπορέσω παρά πια μόνο αυτά να κοιτάζω. Η καρδιά μου βρυχάται όπως το φαγκότο μετά το 2:10. Κάθε Παθητική Συμφωνία δεν μπορεί παρά να έχει ένα τέτοιο finale. Adagio lamentoso. Θυμάμαι το alegro con grazia και τώρα που το σκέφτομαι ξαναζώ το alegro molto vivace. Το θηρίο λείπει. Ξυπνώ κι όμως περιφέρεται ακόμη μέσα στο άδειο σπίτι. Μυρίζω παντού την αγωνία του. Γιατί το θηρίο είμ' εγώ...

II

Φοράω τα ρούχα του θηρίου και ντύνομαι το φόβο του. Γιατί θηρίο είναι ακριβώς επειδή φοβάται. Αν λείψει ο φόβος, τότε παύει να είναι θηρίο και γίνεται σκέψη. Έτσι χάνεται στο αχανές.

* * *

Το θηρίο ήρθε έτσι όπως έφυγε˙ σαν ξένος. Ποτέ κανείς δεν θα μάθει πόσα "ευτυχώς" καθρεφτίστηκαν στα πάλλευκα χέρια του.

* * *

Το θηρίο κάθεται με τα πόδια ανοιχτά. Κλειστή έχει μόνο την καρδιά του˙ και κλειδωμένη τη θέληση.

III

Σου μιλάω από τα σπλάχνα του θηρίου˙ με κατασπάραξε. Τώρα η φωνή μου πάλλεται μέσα του αντί για την καρδιά του. Όποιος δεν το 'χει πάθει θα το 'λεγε εκδίκηση.

* * *

Η ζωή με το θηρίο είναι ο εφιάλτης που όλοι κάποτε ποθήσαμε. Ξυπνάς κάθιδρος˙ από αγωνία ή από ηδονή;

* * *

Ξαγρυπνάω κρυφακούγοντας το θηρίο. Το θηρίο με ονειρεύεται. Ποιος κατοπτεύει ποιον;

IV

Γι' αυτό το λένε θηρίο˙ γιατί τρομάζει. Εμείς τον τρόμο μας τον ξορκίζουμε και τον λέμε πότε λογική και πότε αλήθεια. Δηλαδή ψέμματα. Το θηρίο τρομάζει και γι' αυτό μας τρομάζει.

* * *
Τίποτα πιο θλιβερό, τίποτα που να μου γεννά περισσότερη θλίψη από τον χλευασμό του θηρίου στο τσίρκο.

* * *

Το θηρίο επέστρεψε˙ στο κλουβί ή στο δάσος; Έτσι αντιλαμβάνομαι τη θεωρία της σχετικότητας.

V

Επιτέλους, χορεύω μαζί με το θηρίο. Στροβιλιζόμαστε σε ασύλληπτο ουρανό. Τριγύρω ένα σχεδόν διάφανο γαλάζιο. Το θηρίο γίνεται άγγελος κι εγώ η ιδέα που τον περιβάλλει. Γιατί, όπως και να 'χει, κάποτε υπήρξε το allegro con grazia. Αν για μια φορά συνέβη, συμβαίνει πια για πάντα μέσα στο μυαλό μου. Κι αυτό, καμιά κανονικότητα δεν μπορεί να μου το πάρει.

VI

Αυτό που ξεχωρίζει
το θηρίο
είναι που δε γνωρίζει
από θάνατο.

* * *

Μια θάλασσα βαθιά και σκοτεινή είναι τα μάτια του θηρίου. Κι εγώ που πάντα πρόσεχα τα λόγια των αρχαίων ναυτικών "να την φοβάσαι και να την αγαπάς" κρατάω πάνω απ' όλα.

* * *

Το θηρίο δεν αγγίζει˙ αγγίζεται.
Το θηρίο δε φιλάει˙ φιλιέται.
Εγώ μονάχα αποφεύγω να το σκέφτομαι,
μην πάει και μου καταπιεί το στόμα.

* * *

Ούτε θηρίο ήταν ούτε τίποτα.
Ένας μικρός μικρούλης μόνο πρίγκιπας.

VII

Το θηρίο κοιμάται. Το θηρίο ξυπνάει. Τρώει μια μπουκιά ματαιοδοξία. Και ξανακοιμάται. Η Ποίηση κανοναρχεί ερήμην του.

* * *
Φύγε, θηρίο μου, και πέτα. Η σκέψη σου διεκδικεί με πείσμα να ποτίζει σα μυρωδιά τα έπιπλα.

* * *
Το θηρίο που δεν ήσουν και το θηρίο που δεν ήμουν δεν συναντήθηκαν ποτέ.




το θηρίο στο σπίτι (VII)




Το θηρίο κοιμάται. Το θηρίο ξυπνάει. Τρώει μια μπουκιά ματαιοδοξία. Και ξανακοιμάται. Η Ποίηση κανοναρχεί ερήμην του.

* * *

Φύγε, θηρίο μου, και πέτα. Η σκέψη σου διεκδικεί με πείσμα να ποτίζει σα μυρωδιά τα έπιπλα.

* * *

Το θηρίο που δεν ήσουν και το θηρίο που δεν ήμουν δεν συναντήθηκαν ποτέ.



Τετάρτη, Ιανουαρίου 14, 2009

το θηρίο στο σπίτι (VI)




Αυτό που ξεχωρίζει
το θηρίο
είναι που δε γνωρίζει
από θάνατο.
* * *
Μια θάλασσα βαθιά και σκοτεινή είναι τα μάτια του θηρίου. Κι εγώ που πάντα πρόσεχα τα λόγια των αρχαίων ναυτικών "να την φοβάσαι και να την αγαπάς" κρατάω πάνω απ' όλα.
* * *
Το θηρίο δεν αγγίζει˙ αγγίζεται.
Το θηρίο δε φιλάει˙ φιλιέται.
Εγώ μονάχα αποφεύγω να το σκέφτομαι,
μην πάει και μου καταπιεί το στόμα.
* * *
Ούτε θηρίο ήταν ούτε τίποτα.
Ένας μικρός μικρούλης μόνο πρίγκιπας.

Τρίτη, Ιανουαρίου 13, 2009

το θηρίο στο σπίτι (V)




Επιτέλους, χορεύω μαζί με το θηρίο. Στροβιλιζόμαστε σε ασύλληπτο ουρανό. Τριγύρω ένα σχεδόν διάφανο γαλάζιο. Το θηρίο γίνεται άγγελος κι εγώ η ιδέα που τον περιβάλλει. Γιατί, όπως και να 'χει, κάποτε υπήρξε το allegro con grazia. Αν για μια φορά συνέβη, συμβαίνει πια για πάντα μέσα στο μυαλό μου. Κι αυτό, καμιά κανονικότητα δεν μπορεί να μου το πάρει.


το θηρίο στο σπίτι (IV)



Γι' αυτό το λένε θηρίο˙ γιατί τρομάζει. Εμείς τον τρόμο μας τον ξορκίζουμε και τον λέμε πότε λογική και πότε αλήθεια. Δηλαδή ψέμματα. Το θηρίο τρομάζει και γι' αυτό μας τρομάζει.


* * *


Τίποτα πιο θλιβερό, τίποτα που να μου γεννά περισσότερη θλίψη από τον χλευασμό του θηρίου στο τσίρκο.


* * *


Το θηρίο επέστρεψε˙ στο κλουβί ή στο δάσος; Έτσι αντιλαμβάνομαι τη θεωρία της σχετικότητας.



το θηρίο στο σπίτι (ΙΙΙ)




Σου μιλάω από τα σπλάχνα του θηρίου˙ με κατασπάραξε. Τώρα η φωνή μου πάλλεται μέσα του αντί για την καρδιά του. Όποιος δεν το 'χει πάθει θα το 'λεγε εκδίκηση.

* * *
Η ζωή με το θηρίο είναι ο εφιάλτης που όλοι κάποτε ποθήσαμε. Ξυπνάς κάθιδρος˙ από αγωνία ή από ηδονή;

* * *
Ξαγρυπνάω κρυφακούγοντας το θηρίο. Το θηρίο με ονειρεύεται. Ποιος κατοπτεύει ποιον;




το θηρίο στο σπίτι (II)




Φοράω τα ρούχα του θηρίου και ντύνομαι το φόβο του. Γιατί θηρίο είναι ακριβώς επειδή φοβάται. Αν λείψει ο φόβος, τότε παύει να είναι θηρίο και γίνεται σκέψη. Έτσι χάνεται στο αχανές.

* * *

Το θηρίο ήρθε έτσι όπως έφυγε˙ σαν ξένος. Ποτέ κανείς δεν θα μάθει πόσα "ευτυχώς" καθρεφτίστηκαν στα πάλλευκα χέρια του.


* * *

Το θηρίο κάθεται με τα πόδια ανοιχτά. Κλειστή έχει μόνο την καρδιά του˙ και κλειδωμένη τη θέληση.



Δευτέρα, Ιανουαρίου 12, 2009

το θηρίο στο σπίτι



Το θηρίο αναδιπλώνεται πάνω στους τοίχους. Το θηρίο με βλέπει. Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγει να με κοιτάζει˙ φοβάται μήπως πυρακτωθούν τα μάτια του ή φοβάται μήπως δεν μπορέσω παρά πια μόνο αυτά να κοιτάζω. Η καρδιά μου βρυχάται όπως το φαγκότο μετά το 2:10. Κάθε Παθητική Συμφωνία δεν μπορεί παρά να έχει ένα τέτοιο finale. Adagio lamentoso. Θυμάμαι το alegro con grazia και τώρα που το σκέφτομαι ξαναζώ το alegro molto vivace. Το θηρίο λείπει. Ξυπνώ κι όμως περιφέρεται ακόμη μέσα στο άδειο σπίτι. Μυρίζω παντού την αγωνία του. Γιατί το θηρίο είμ' εγώ...


Πέμπτη, Ιανουαρίου 01, 2009

2009...




Ο αχειροποίητος. Ήρθες για να με πάρεις.

Κοιτάζεις αινιγματικά και περιμένεις. Διεκδικούμε

το ίδιο απαλό μωβ. Δεν με πειράζει. Αφού με δίδαξες

να πολεμώ κακούς μαντατοφόρους

και να βρίσκω μίτο για τους ολόφωτους λαβυρίνθους.

Εσύ τον βρήκες τάχα τον παράδεισο; Και τον κατοίκησες,

αγάπη, πρίγκιπά μου;

Χωράω να μπω, έστω για λίγο, μέσα; Να τον μυρίσω;

Τόσο που σ’ έχω ερωτευτεί,

που μ’ έμαθες να μη φοβάμαι τις λέξεις,

μα καθαρές να τις γυρίζω άλλοτε βότσαλα κι άλλοτε

σπασμένα κοχύλια μες στο στόμα μου. Σ’ ακούω να μιλάς

ελευθερία

και σ’ ακούω να τραντάζεις τα όρια, να τα πλαταίνεις,

να μην τα σπας ποτέ. Μέσα στα σύνορα που χάραξες

διαχέεται το φως και γράφεται το άσπιλο κλειστό νησί σου.

Αν έφτασα στον κήπο αυτόν

μόνο για να σε συναντήσω, καλώς που έζησα.

Κι ας μοιράζομαι τώρα μαζί σου και πάντοτε

την ίδια ασύμμετρη σπίθα. Ο λίβας τού απόλυτου

ξέρει να κατακαίει ως κάτω πέρα στη θάλασσα.

Ο ανήλεος δαίμονας.