d. F.
Σε ποιο μου δάχτυλο μπερδεύτηκε η φωνή σου;
όπως στα παγωμένα γκρίζα δέντρα έξω απ' το παράθυρο
που φωναζαν επιστροφή.
Eίναι σαν τους χυμούς μες στα κλαδιά η φωνή σου
αργά κυλάει τρέφοντας, αργά κυλάει πνίγοντας μιαν άνοιξη.
Kαλύτερα η φωνή σου
παρά μια σκοτωμένη εικόνα θάλασσας.
(Κι ας μην ακούω ούτε τη φωνή σου
αρκεί να λιώνει στο μυαλό
σαν καραμέλα η σκέψη σου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου