Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

Μεταφράζω ό,τι αγαπώ (μέρος β΄)

Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί

τα αισθησιακά

Σ Α Π Φ Ω



20D

και ποθήω και μάομαι

* * * * * *

ποθώ μαζί και λαχταρώ



50D

Έρος δ’ ετίναξέ μοι
φρένας, ως άνεμος κάτ όρος δρύσιν εμπέτων.

* * * * * * * * * * * *

Έρωτας μου πήρε τα μυαλά,
όπως χιμάει ο άνεμος στα όρη στις βελανιδιές.


48D

Ήλθες, κάλ’ επόησας, έγω δέ σ’ εμαιόμαν,
αν δ’ έφλυξας έμαν φρένα καιομέναν πόθωι

* * * * * * * * * * * *

Ήρθες, καλά που έκανες, κι εγώ σε λαχταρούσα
τα σωθικά μου κόχλαζαν, καίγονταν απ’ τον πόθο



114D

Γλύκηα μάτερ, ού τοι δύναμαι κρέκην τον ίστον
πόθωι δάμεισα παίδος βραδίναν δι’ Αφρόδιταν.

* * * * * * * * * * * * *

Γλυκιά μου μάνα, δε μπορώ πια να χτυπώ το υφάδι
απ’ του παλικαριού τον πόθο λαβωμένη
που μού ’στειλε η λυγερή Αφροδίτη.



116D

οίον το γλυκύμαλον ερεύθεται άκρωι επ’ ύσδωι,
άκρον επ’ ακροτάτωι, λελάθοντο δε μαλοδρόπηες ·
ου μαν εκλελάθοντ’, αλλ’ ουκ εδύναντ’ επίκεσθαι.

* * * * * * * * * * * * *

σαν τον γλυκύτερο καρπό μεστώνει στο τελευταίο κλαρί,
στην άκρη άκρη των ακρών, κι οι τρυγητές το ξέχασαν ·
δεν τό ’χουν ξεχασμένο, μον’ να το φτάσουν δεν μπορούν.



127D

Τίωι σ’, ω φίλε γάμβρε, κάλως εικάσδω;
όρπακι βραδίνωι σε μάλιστ’ εικάσδω.

* * * * * * * * * *

Με τι, γαμπρέ μου, να σε παρομοιάσω;
Όμοιο με λυγερό κλαρί σε παρομοιάζω.



90D

Δεύτέ νυν άβραι Χάριτες καλλίκομοί τε Μούσαι

* * * * * * * * * * * * *

Γεια σας γλυκές μου Χάριτες, μακρυμαλλούσες Μούσες



137D

Έρος δηύτέ μ’ ο λυσιμέλης δόνει,
γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον.

* * * * * * * * *

Να που ο έρωτας, που παραλύει τα μέλη,
με δονεί
γλυκόπικρο, ανίκητο σερπετό.



128 D

σοί χάριεν μέν είδος, όππατα δ’
μέλλιχ’ , έρος δ’ επ’ ιμέρτωι κέχυται προσώπωι
τετίμακ’ έξοχά σ’ Αφρόδιτα

* * * * * * * * * * * *

Γλυκιά η θωριά σου, τα μάτια σου
μελένια, έρωτας χύνεται στο ποθητό σου πρόσωπο
ξεχωριστά σ’ έχει προικίσει η Αφροδίτη.




94D

δέδυκε μεν α σελάννα και πληίαδες · μέσαι δέ
νύκτες, παρά δ’ έρχετ’ ώρα, έγω δε μόνα κατεύδω.

* * * * * * * * * * * * *

κρύφτηκαν το φεγγάρι κι οι πλειάδες ·
μεσάνυχτα ·
η ώρα περνά
κι εγώ κοιμάμαι μόνη.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σου εγραψα ..


Μεταφραζεις ο,τι σ αγαπα .


Ιωαννα

Ανώνυμος είπε...

ήρθε η ώρα της θεάς...

και την αποδώσατε με σεβασμό,
μέτρο και μουσική.

Σήμερα για μένα ήρθε σαν δώρο -
ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

Κι ό,τι αγαπάς σε μεταφράζει
ό,τι αγαπάς σε δείχνει
δείχνει ποιος είσαι
κι αλάνθαστα σε οδηγεί
πάντα
στις σωστές λέξεις
στο σωστό σημείο
στη σωστή στιγμή

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλές μεταφράσεις. Πολύ προσεκτικές και γεμάτες ευαισθησία. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται για τέτοιο πρωτότυπο.
Μπράβο! Εξαιρετική δουλειά.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική δουλειά, Γιάννη. Αντάξια των πρωτοτύπων...


Βολκώφ

Ανώνυμος είπε...

Βιαστικό πέρασμα -με κυνηγάει ο χρόνος -
Θα ξανάρθω με πολυ χρόνο, όπως αρμόζει στη Σαπφώ ( και στο ΣΤΙΓΜΑ δεν το ξέχασα )
Καλησπέρα

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω ότι ευτυχεί όποιος κατανοεί τη λυρική ποίηση τόσο ώστε να την μεταγράφει στη νεοελληνική. Στην περίπτωσή σας φαίνεται ότι και η λυρική ποίηση είχε τύχη.

Ανώνυμος είπε...

Εκείνη η εξαίσια αίσθηση . Σκάλωσε στα δάχτυλα σου και μας την χάρισες .
Καλημέρα . :)))

Ανώνυμος είπε...

συγχαρητήρια για την όλη σου προσπάθεια και τις επιλογές σου...
χάρηκα που γνώρισα ένα τέτοιο blog ενός συν-λάτρη της ελληνικής μορφής

Mh Xeirotera είπε...

Diavazo autes tis aristurgimatikes "metafraseis" ke den ksero ti na po... zilevo ta keimena pu aksiothikan tosh agaph ke tosh storgh. Na eise kala Giannh :)

Χαρυβδιςς είπε...

eyxaristoymeeee

Ανώνυμος είπε...

μπράβο σου και δεν είναι για την μετάφραση.
για το πάθος είναι.

ioeu είπε...

Σας ευχαριστώ όλους θερμά.

Ως αντίδωρο...ένα γλυκόπικρο ποίημα του αισθαντικού ποιητή της χαρμολύπης, του Μίμνερμου.

Τίς δέ βίος, τί δέ τερπνόν άτερ χρυσής Αφροδίτης;
Τεθναίην, ότε μοι μηκέτι ταύτα μέλοι,
κρυπταδίη φιλότης καί μείλιχα δώρα καί ευνή,
οί’ ήβης άνθεα γίγνεται αρπαλέα
ανδράσιν ηδέ γυναιξίν · επεί δ’ οδυνηρόν επέλθηι
γήρας, ό τ’ αισχρόν ομώς καί κακόν άνδρα τιθεί,
αιεί μιν φρένας αμφί κακαί τείρουσι μέριμναι,
ουδ’ αυγάς προσορών τέρπεται ηελίου,
αλλ’ εχθρός μέν παισίν, ατίμαστος δέ γυναιξίν ·
ούτως αργαλέον γήρας έθηκε θεός.

* * * * * *

Και ποια ζωή, και ποια χαρά δίχως την Αφροδίτη;
Να πέθαινα, σαν δε με μέλουν πια αυτά,
το σμίξιμο το μυστικό, του πόθου τα δώρα και της αγάπης το πλάγιασμα ·
μαραίνονται της ήβης τα λουλούδια όμοια γι’ άντρες και γυναίκες
κι όταν τα γηρατειά ορμήσουν της οδύνης,
τον ασχημαίνουνε τον άνθρωπο, τον κάνουν δύστροπο πολύ,
άθλιες μέριμνες διαρκώς τον βασανίζουν,
κι ούτε που χαίρεται πια να κοιτάζει την αυγή,
έχθρα γεννά στ’ αγόρια αυτός και ζει δίχως των γυναικών τον πόθο ·
τόσο αλγεινό το γήρας μάς το ’στειλε ο θεός.

nameless1-2 είπε...

Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω σε blog... Τυχαία το βρήκα, γράφω λυρική ποίηση και εψαχνα για μεταφράσεις... Καλό! Σκεφτόμουν κι εγώ να κάνω κάτι παρόμοιο, μόνο που θα μετέγραζα μόνο ό,τι κάνουμε στο αμφιθέατρο...