Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙΙΟΜΣΙΡΤΠΟΤΑΚΙΤΝΑ
(μέρος 1ο)

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ

στον Τάσο, δικαίως


Η Ποίηση ήρθε στη ζωή μου αναπάντεχα, ανεπαίσθητα και απλά. Αν ξεχωρίσω την Ποίηση ως πραγματικότητα και παρατήρηση – βίωση του καθολικού πες καλύτερα – από τη μια, και ως διαδικασία, ως καταγραφή και συμπύκνωση μιας πραγματικότητας από την άλλη, τότε θα πρέπει να ομολογήσω πως, τουλάχιστον την πρώτη, την συνάντησα πολύ νωρίς.
Η ικανότητα του ποιητή, του δημιουργού (κι ως τέτοιον ονομάζω όχι μόνο αυτόν που γράφει Ποίηση, αλλά κυρίως αυτόν που την αισθάνεται ολόγυρά του κι αυτόν που την εκφράζει με όποια μέσα) είναι να βλέπει το αόρατο, να διαισθάνεται το απαρατήρητο, να συμπυκνώνει δυνάμεις, να τις αποκρυσταλλώνει σε μια τελική (;) μορφή, αυτήν του ποιήματος.
Δεν ξέρω τι θα πει καλό, πολύ περισσότερο τι θα πει κακό ποίημα. Ξέρω όμως πως αν πρέπει να θέσω κάποια κριτήρια για το αρραγές ποίημα, πιο πολύ για μένα τον ίδιο, τότε θα κατέληγα σε δυο.
Το πρώτο, να διεκδικεί το ποίημα μια θέση στο ανεξάντλητο πάντα άπειρο. Η ιδέα που μεταφέρει να δικαιώνει την ύπαρξή του στα άγνωρα μέρη της συνείδησής μας. Ένα τέτοιο ποίημα προκαλεί το ξάφνιασμα, κάποιες φορές τους κραδασμούς του αγνώστου μα και την ίδια στιγμή την αταραξία του από πάντα γνώριμου και ξεκάθαρου, έστω κι αν έως τότε ασύλληπτου.
Το δεύτερο, να παίρνει η μορφή του την υφή του βότσαλου τη λεία, τη στιλπνή, συχνά και την υγρή μέσα στο στόμα. Κι είναι έτσι που δοκιμάζω τα ποιήματα, τα δικά μου και των άλλων. Είναι κάποιες φορές που σκαλώνει στη γλώσσα μου μια αίσθηση τραχιά, όλο εξογκώματα και αγριάδες κι άλλοτε, ω ευτυχισμένες ώρες, νιώθω πως πιπιλάω ένα μικρό ολοκάθαρο βότσαλο, τέτοιο που οι δυνάμεις που συμπυκνώθηκαν το έφτιαξαν για να το φέρω στα χείλη μου.
Κάνω λόγο για την Ποίηση ως σύλληψη και καταγραφή, ως αποκρυστάλλωση της άλλης Ποίησης, αυτής της δυσδιάκριτης διαύγειας. Γι’ αυτό πιστεύω πως, ανεξάρτητα από το πότε πρωτόγραψα ποιήματα (αν δεν είναι – και δεν θέλω να είναι – η ποίησή μου επιφωνηματική, καλώς άργησε να έρθει, μιας κι η απόλυτη νεότητα είναι γεμάτη επιφωνήματα), από πολύ νωρίς ΕΝ-έγραφα. Με άλλα μάτια, περίεργα, λιμασμένα, ολωσδιόλου αποκομμένα καμιά φορά από τους γύρω μου.
Έπρεπε να έρθει η αποτύπωση στο χαρτί, για να μου ερμηνεύσει τόσα πολλά, πρώτα και κύρια γύρω από μένα τον ίδιο.

12 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Pos ta kataferneis na les toso dynata pragmata kratontas toso xamila tous tonous...! Vrika thn analisi su ekseretika endiaferusa, dinei trofh gia skepsh alla ke sizitish. Na po mono dyo pragmata. Exo diagnosei, ke mporei na kano lathos, ena platonismo sto keimeno su, isxyei; Deuteron, gia mena, to poihma kalo einai na stoxevei sto apiro alla oxi me to na protassei mia apokristalomenh ke stasimh idea, alla meso tis ekseliktikhs tu dinamikhs, gia mena auto einai to megalo stixima.

just me είπε...

"Ποίημα" η ανάλυση της ποιητικής σου πορείας και η κατάθεση της ποιητικής σου "ψυχής". Καλό και αρραγές ποίημα. Τυχερός που είσαι!

Ανώνυμος είπε...

Σωστά τα γράφεις. Κάπως έτσι δοκιμάζουμε τα ποιήματα. Άλλος αν σκαλώουν στη γλώσσα, άλλος αν σκαλώουν σαν κόμπος στο λαιμό, όλα φλερτάρουν με το μέλλον. Μερικά με την αιωνιότητα...

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου μέρα!

SAIROV

teiresias είπε...

Το ποστ σου λειτούργησε ως ένας πνευματικός ερεθισμός μέσα μου.Πόσο δύσκολα μπορεί να εξηγήσει κάποιος την ποιητική λειτουργία...Μα,όπως έλεγε κι ο Σεφέρης,το φως δεν χρειάζεται να το εξηγήσεις,απλά το βλέπεις.
Πάνω κάτω το ίδιο ίσως να ισχύει και για το φως της ποίησης...

Θα επανέλθω πάντως με ποστ μου...

Ανώνυμος είπε...

Γιάννη, λόγος στρωτός και βαθύς. Ειλικρινής πάνω απ' όλα... Περιμένω τη συνέχεια, φίλε μου.


Βολκώφ

Socrates Xenos είπε...

"Κι όσο γράφεις
με το απόλυτο αδιέξοδο να σε τεμαχίζει
μελέτα ξένος τα κομμάτια

καπνίζω τα τσιγάρα των λέξεων
κι όλα πικρά
Άργησα να καταλάβω
πως όλα είναι καπνός με νόημα

Τώρα εκεί παλεύω και παλεύομαι
κοινός
άχρηστος
θεός των στιγμών

κι όλο η πολυθρόνα μου μου φταίει
πίσσα και χλόη αυτός ο πόνος
απ` το κορμί μου πάλι ξεκινώντας..."

Με ποιητική αγάπη

Ανώνυμος είπε...

... ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Γιάννη καλοτάξιδη η ποιητική συλλογή "ΣΤΙΓΜΑ" να είσαι καλά, καλή συνέχεια και δημιουργικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ κρατώ "το βότσαλο στο στόμα" τρέμοντας κάθε φορά για την αγριάδα που μπορεί επιμελώς να κρύβεται και να με ξεγελάει...

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω, αγαπητέ, ότι είπες τη μεγάλη αλήθεια απλά και βαθιά στην τελευταία περίοδο του κειμένου σου...Η συνειδητοποίησή της μας ελευθερώνει, πιστεύω.

Ανώνυμος είπε...

Ο ποιητής μπορεί
"να βλέπει το αόρατο,
να διαισθάνεται το απαρατήρητο,
να συμπυκνώνει δυνάμεις,"
Αυτό μοιάζει με τη τέχνη τού πολιτικού.
Αλλά αυτοί και άν τα ξέρουν ακόμη ,
τα κρατάνε επτασφράγιστα μυστικά.
Μοιάζει η τέχνη τους,