Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Ρουμπαγιάτ

Καλύτερα που έφτασες τόσο αργά
Έμαθα πια, δεν ωφελεί πολύ γοργά
Τώρα θα σου χαρίζω πάντα τα φιλιά
Με της ανάσας μου τα πρώτα σύνεργα.

Εσύ μου έχεις δώσει στόμα και μιλιά
Κι έχεις ανοίξει πλώρη μου την αγκαλιά
Να πλέουν πάνω τα βαθιά μου όνειρα
Και να τα κλείνω μέσα με σφιχτή θηλιά.

Παντού σε βλέπω να ’σαι ολόγυρα
Εσύ, μοναδική μου λατρευτή Κυρά,
Μυρίζεις κρίνα, πίστη κι αθωότητα
Κι ας μ’ έχεις ρίξει μόνο σε φριχτή πυρά.

Μακρύ ταξίδι στην αιωνιότητα
Φτάνει το σπέρμα ζωντανό, κοίτα!
Γλιτώνει απ’ της φθοράς τα μαύρα κάτεργα
Μαθαίνει όλα, τα ρητά και τ’ άρρητα.

5 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Den tha epeneso to poihma (to idio tropario pali) alla... ofilo na se sinxaro gia th tetarth strofh. To sperma (ke to oario) einai auto pu mas efere ston kosmo, ki' ein' auto pu tha mas klisei ke ta vlefara otan erthei h ora. Ke pali ap' thn arxh :)

Kalhmera!

Χαρυβδιςς είπε...

glytvnei ths fthoras ta katerga?

pol;y kal;o thn kalhm;era moy

Weaver είπε...

Ανοίγει στόμα για φιλί,της σάρκας πείνα
στην αγκαλιά σου των ονείρων η κυρά.
Βαθιά, τα μυστικά μυρίζουν κρίνα.
Το σπέρμα των αθώων στην πυρά.

Καλές εμπνεύσεις !

Ανώνυμος είπε...

Πολύ εύστοχη η χρήση των μη "κλασικών" ομοιοκαταληξιών, Γιάννη. Μ' αρέσει πολύ το κλιμακωτό και το ιδιότυπα μονότροπο της ανάπτυξης.


Βολκώφ

Ανώνυμος είπε...

Το τετράστιχο παραπάνω είναι δικό μου, εμπνευσμένο απο το ποίημά σου.
Κάτι σαν αντίδωρο στο εξαίρετο ρουμπαγιάτ...