Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Chiaroscuro


Τα κακά ποιήματα πρέπει να τα πετάς.
Μόνο τα καλά ποιήματά σου να κρατάς, να τα εκδίδεις.
Να προφυλάσσεις εσένα και τους άλλους από τη μετριότητα,
που βλάπτει πιο πολύ απ’ την ανοησία.
Καλός ποιητής είναι ο αυστηρός αναγνώστης της ποίησής του.
Ο επιλεκτικός.
Ο κυρίαρχος των εκφραστικών του μέσων.

Πού ακουμπάνε τα καλά ποιήματα;
Ποια μετριότητα τα ανάστησε με μέγεθος
σκοτεινής κατακρήμνισης;

Μες στο σκοτάδι του chiaroscuro
βλέπω αχνές μορφές
να παραστέκουν
την αμείλικτη λαμπερή σάρκα
που δυναστεύει το πρώτο επίπεδο.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Απαιτεί ωριμότητα να αποτυπώσει κανείς την άποψη "τα κακά ποιήματα πρέπει να τα πετάς¨, γι'αυτό όποιος τολμά και τη διατυπώνει, συνήθως γράφει ποίηση απαλλαγμένη από κακά ποιήματα, για να είναι συνεπής με τον εαυτό του. Αυτό βλέπω στη δουλειά σας!