Γιάννης Ευθυμιάδης

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ

(τα ωραία και τα γυμνά)

Ακούγεται το flower duet από την Lakmé του Delibes.
Οι δυο τους πέρα, στην αρχή του παντός.
Η επαφή μόνο στα μάτια.
Σαν δυο φωνές
που αγγίζουν τα δάχτυλα, τους δείκτες,
(όπως στην τοιχογραφία του Michelangelo στην Capella Sistina)
περιελίσσονται στον αέρα, ενωμένοι στην απόλυτα ουσία.
Αυτή, ένα μωβ χρώμα.
Αυτός, η αχλή που την ακολουθεί.

«Να σμίξουμε θηλυκωτά, σαν δυο ήπειροι»

ηχεί σαν pium desiderium

«Σμιλεύεις της υπομονής μου τα βότσαλα»

κοπιάζω ιδέα να σε συναντήσω

«Άσε με μόνο ν' αγαπάω τη σκέψη σου»

η επιθυμία μεταφράζεται σε παλμό

«Κι αν δε με γέννησες, γεννάς την ελπίδα μου»

κυοφορώ μιαν alma mater

«Τα δάχτυλά σου να μου φράζουν παράδεισο
και τα μαλλιά σου να μετράνε τον άνεμο»

διαλύεσαι στη φύση συντίθεσαι

«Άσε με να σε φωνάζω αγάπη,
όσο το θέλουν τα κλαδιά, όταν σφυρίζει ο άνεμος,
κι όσο της θάλασσας ο αφρός
ταξιδεύει στα μάτια των πουλιών που πέταξαν
εκεί που θάλασσα δεν έχει»

όλα είναι εκεί,
στην αποτύπωση των αισθήσεων λίγο πριν από τη γέννηση
των αισθημάτων

«Έστιβα μες στα χέρια μου λουλούδια,
για νά χω αίσθηση ν’ αναμετρώ με τη δική σου»

μέσα από σένα πια κι οι πέντε

«Ξεφλούδισα το πορτοκάλι
μην το προλάβουνε οι άλλοι»

των ματαίων η μάταιη θέληση

«Σου άνοιξα την καρδιά μου εκατόφυλλη,
για να κρυφτεί η πρωινή δροσιά από τον ήλιο
και έγειρα να κοιμηθώ στης μυρωδιάς σου τον βυθό»

ο αγρός πάντα χλωρός
και αφύλακτος,
αν η ματιά σου αρκέσει

«Ήχοι σμιλεύουν το περίγραμμα του πόθου σου
και της φωνής σου η ηχώ
ασύλληπτη
αγκαλιαστά μου φέρνει πίσω της ύψος των βράχων,
βάθος των νερών, την απαλότητα των φύλλων»

αναμετρώ τα μέτρα γύρω μου

«Ν' αγκαλιαζόμαστε στα αληθόστρωτα
κι ο ουρανός, άδολος μάρτυς της αγάπης μου,
σκύβει χαμηλά,
αφήνει πάνω τα πουλιά να του κρατούν τα σύνορα»

ένωση εκεί
που τέμνονται οι πραγματικότητες

«Που κουβεντιάζω του ανέμου
κι ο άνεμος τα γράφει πάνω στο νερό
κι ο άνεμος τα σβήνει,
για να προφταίνεις μόνη εσύ να τα διαβάζεις»

μυστική συμφωνία στο άπειρο