κι ένα Limerick...
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ποιητής
που έψαχνε στις λέξεις για να βρει το κατιτίς
μα κανείς δεν έβλεπε τον πόνο του
όλοι τον αφήναν πάντα μόνο του
κι έμενε της ποίησής του σκέτος θεατής.
[Τα limericks είναι μικρά πεντάστιχα στιχουργήματα στα οποία ομοιοκαταληκτούν ο 1ος με τον 2ο και τον 5ο στίχο και ο 3ος με τον 4ο. Έχουν συχνά αστείο, αφελή ή περιπαικτικό χαρακτήρα.Πρώτος σπουδαίος τεχνίτης ο Edward Lear (1812-1888)]
EdwardLear
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Skeftomuna oti isos to peripektiko h' afeles yfos ton limericks na liturgei os ena eidos fysikhs epiloghs epi tu anagnostikou koinou (opios menei MONO s'auto "kovete").
S' euxaristo :)
Αγαπητέ μου "Μη χειρότερα" (ως πότε θα εξακολουθώ να σε προσφωνώ έτσι?), αν η ποίηση (κι ως τέτοια δεν εννοώ μόνο την τέχνη του λόγου)είναι η σύλληψη του κόσμου που μας περιβάλλει (καμιά φορά και του κόσμου που δεν έχουμε "δει" ποτέ,ή ακόμη κι εκείνου που "ζούμε" χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε), τότε, πίστεψέ με, ευλογημένος όποιος νιώθει κάτι με τα δικά του μέτρα. Έστω κι ελάχιστο. Νομίζουμε καμιά φορά εμείς...Αυτό, στη σφαίρα της ωραιότητας, είναι μέγιστο...
Το κολακευτικό σου σχόλιο, βέβαια,το αντιλαμβάνομαι και ερυθριώ... Να πώ καλημέρα? Πόσες ώρες είναι η διαφορά?
Agaphte mu ioeu (an akoluthusa tin idia sintagh sto diko mu onoma, tha hmun "koma"!)
Efxaristo gia thn apantish, exume 6 ores diafora (proigumaste emeis sthn anatolh).
Efxome na mhn pareksigithika, den ithela na fano apaksiotikos apenanti se kapies anagnoseis, apla einai synarpastiko (gia mena tulaxiston) to gegonos oti ena keimeno kapos hthelimena tha elega odigei se anagnoseis diaforetikon taxititon. To evlepa perissotero ap' th skopia tu syggrafea.
Pera ap' auto, simfono oti, oti ki an apokomisei enas anagnosths einai evlogimeno. Polles fores meno me to stoma anikto me thn sofia ton "aplon" anthropon, opos prin liga xronia otan h aderfh ths giagias mu, mu milise gia mia kampia... eniosa mia vathia sinkinish ke mia ntroph (gia mena). Hthela na po "syggnomh" ke na fygo trexontas :)
Το χιούμορ σου το αντιλαμβάνομαι φίλε (Κωνσταντίνε?). Άλλωστε να προσθέσω ότι όλοι μας, όπως κι αν μπερδευόμαστε γλυκά μέσα στην τέχνη, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να επαναπροσεγγίζουμε την παιδική, δεν θα την πω αθωότητα, θα την πω καθαρή ματιά. Ο Piccaso, αν το θυμάμαι καλά, και παραφράζοντας τα λόγια του, έλεγε "μου πήρε πολλά χρόνια να μάθω να ζωγραφίζω όπως τα παιδιά".
Ποιος ποιητής βρίσκεται πιο βαθιά μες στην ψυχή σου? Σύγκρινε τα πρώτα του ποιήματα με τα τελευταία. Πορευόμαστε κι όλο πετάμε από πάνω μας, αλαφρώνουμε, για να φτάσουμε(?)στην ωραιότητα...
Η υπόσχεση εκκρεμεί... Έσο εν εγρηγόρσει...
The Mariner, whose eye is bright,
Whose beard with age is hoar,
Is gone : and now the Wedding-Guest
Turned from the bridegroom's door.
He went like one that hath been stunned,
And is of sense forlorn :
A sadder and a wiser man,
He rose the morrow morn.
Υποθέτω ότι εσύ θα αναγνώρισες αμέσως τις τελευταίες στροφές από το The Rime of an Ancient Mariner του Coleridge. Δεν κάνω την έξυπνη και ότι εγώ θυμάμαι τέτοιους στίχους απέξω, απλώς η σκέψη που διατυπώνεις στο limerick μού έφερε στο μυαλό την αίσθηση από το αριστούργημα αυτό και έψαξα και τους βρήκα, θέλοντας να πω ότι μόνος του δεν μένει ποτέ ο ποιητής, αρκεί να ξέρει πού να αναζητήσει τους κοινωνούς της ποίησής του. Βέβαια, το σοβάρεψα και χάλασα την ατμόσφαιρα του limerick, αλλά νομίζω ότι θα με συγχωρήσεις.
Καλή σου μέρα.
Alone, alone, all, all alone,
Alone on a wide wide sea !
And never a saint took pity on
My soul in agony.
Ας μείνω, λοιπόν, με τους κολασμένους που ξέρουν να πίνουν καλό κόκκινο κρασί!
Υπέροχο και σ' ευχαριστώ...
Μια δροσερή ανάσα λόγου κι ας κρύβει μέσα της, όπως λένε και οι στίχοι, τη μοναξιά του ποιητή και τη θέα της από τον ποιητή...
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω το σχόλιο, πραγματικά.
-Καταρχήν, δεν είχα υπόψη μου τα limericks. Το έψαξα λίγο. Το πλησιέστερο που μπορώ να τα συγκρίνω είναι τα κυπριακά "Τσιατιστά", που είναι ομοιοκατάληκτες αυτοσχέδιες ανταλλαγές πειραγμάτων και αστείων, ενίοτε και πιο σοβαρών στιχομυθιών. Ο Κωνσταντίνος, ως πιο αρμόδιος, ας με διορθώσει γιατί δεν είμαι απολύτως βέβαιος.
-Μου άρεσε πολύ η αναφορά σου, Γιάννη, στο απόφθεγμα του Πικάσο.
-Για το ancient mariner : στο μπλογκ μου που σβήστηκε κατά λάθος πριν λίγο καιρό, είχα ανεβάσει ποστ με τη φωτογραφία ενός άνδρα να κοιτά τον ωκεανό κι από κάτω είχα βάλει τον σπουδαιότερο κι ομορφότερο στίχο του ποιήματος του Coleridge :
Water, water everywhere, but not a drop to drink.
Δημοσίευση σχολίου