στον Δημήτρη Μυταρά
–Μας βρίσκει αυτή, λοιπόν; Εμείς δεν την διαλέγουμε;
–Ερήμην μας ορμά, σκληρά επιλεκτική κατά πώς την συμφέρει,
να κάνει σώμα τις ανάσες μας,
όταν χαράζεται η αδηφάγος της απαίτηση
πάνω σε πλήρη αθωότητα.
Κι εκεί που ήσυχα πορεύεσαι σε άγνοια βαθιά, αδιατάρακτη,
πέφτει επάνω σου λυτρωτικό – νομίζεις – φως
και διατρέχει τις πιο κρυφές σου λειτουργίες.
Γίνεσαι έρμαιο μαζί και δανεικός του εαυτού σου –
χρόνια αυτή η ιστορία.
Και νά ’χεις κι από πάνω ενδοιασμούς
“Κάνω καλά;
Μπορώ;
Μ’ αρέσει;”…
Πάνω στ’ αποκαΐδια σου χορεύει θριαμβικά το μέλλον της
κλέβοντας, όλο κλέβοντας.
“Τον άλλο μήνα ήμουν πιο δυνατός,
πέρσι πιο νέος,
φέτος σαν πιο χλωμός”
ασθενικά μόλις που σκέφτεσαι ενώ
βουίζουν στ’ αυτιά σου οι μέρες και σε διώχνουν.
Στο τέλος ο απόηχος του γέλιου της αρκεί πως κάποτε υπήρξες,
έξοχο τώρα λίπασμα της μνήμης.
πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό ΔΕΛΕΑΡ (τ. 9)
8 σχόλια:
Ταξίδεψα στο ιστολόγιό σας σήμερα. Σας ευχαριστώ!
ΥΓ. Τρομερά δύσκολη η ποιητική τέχνη. Την κατέχετε όσο λίγοι!
Sinxaritiria! Ti allo na po. To poihma su den einai mono logotexnika aksio einai ke viologika sinepestato. Tha to po ston Darvino na to xei ypopsh tu, na to pei me th seira tu ston pappou tou ton Erasmo na xarei ki autos opu ki' an vriskete tutes tis meres. Na eise kala...
Δηλώνω παρούσα και αναγνώστριά σου. Δεν αποτολμώ περιττά λόγια.
Καλό βράδυ.
Δεν ξέρω από ποιο πίνακα το εμπνεύστηκες, αλλά η εικόνα που "ζωγραφίζεις" είναι ένας πίνακας έξοχος.
Αγαπητέ Λεπτέ, εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια και να σας πληρώσω εισιτήρια...ουυυυ. Έχω κάνει ταξίδια με το δικό σας...
just me, η παρουσία σου μου δίνει μεγάλη χαρά.
Κάσσι μου, το ποίημα αυτό γεννήθηκε από μια συζήτηση που είχα με τον ζωγράφο για την αδηφάγο δύναμη της τέχνης...Όλους μας καταβροχθίζει κι εκείνη προχωρά "κραταιά ως αιωνιότητα"...
Μη χειρότερα! Πολύ φοβάμαι ότι ο Δαρβίνος θα απογοητευθεί... Κάτι ψυχές σαν του Βαν Γκογκ, σαν του Μπωντλέρ, σαν του Σκαλκώτα θα ανακινηθούν κάπως... Όπου κι αν είναι (εδώ τριγύρω εννοώ).
Δημοσίευση σχολίου