Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006


ΜΕΤΑ-ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ


Στην αρχή η θάλασσα ήταν θάλασσα.
Ύστερα έγινε ωραία θάλασσα.
Και πριν χαθεί απ’ τα μάτια σου
έπεσες μέσα της.


Έγινες θάλασσα ή μήπως πάντα ήσουν;


5-3-’06, στη μνήμη της Α.Α.

10 σχόλια:

Λεία Βιτάλη συγγραφέας είπε...

Σ' αντάμωσα εκεί που έγερνε ο ήλιος,

Εκείνη τη μικρή φευγαλέα στιγμή της δύσης,

Και είχα να δώσω μόνο μια χαρά
σαν μύτη από βελόνα...

...Σε πόνεσα

ioeu είπε...

Καλωσόρισες...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ τρυφερό
κι αυτά που μας αφήνει να φανταστούμε πάρα πολλά
Καλησπέρα

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο. Και συγκλονιστικό συνάμα.

Mh Xeirotera είπε...

Olous mas katatrexei mia thalassa (apo katavolhs)... Katapliktiko!

Ανώνυμος είπε...

egina thalassa gia na se sinantiso.ta kymata moy aggalies gia na se sfikso.
(kyrkosk)

just me είπε...

Νιώθω τόσο αμήχανα που φιλοξένησα έναν από αυτούς τους υπέροχους στίχους στο μπλογκ μου, ενώ ανήκουν αλλού. Θα τον επέστρεφα πίσω, αλλά τα δώρα δεν επιστρέφονται, εκτός αν δεν είναι ευπρόσδεκτα _και τα δώρα της ποίησής σου είναι τόσο ευπρόσδεκτα!
Έτσι τον κρατώ "δανεικό", και σου εύχομαι να κρατάς πάντα στη μνήμη εκείνη στην οποία ανήκει. Η μνήμη είναι η μοναδική μας περιουσία που δεν μπορεί κανείς να την απαλλοτριώσει ή να την κατασχέσει.
Καλή σου μέρα.

Ανώνυμος είπε...

Η μουσική αθέατη μέσα μου.
Να την ακούς εσύ και ύστερα να χάνεται.
΄Ασε τους άλλουν να μιλούν.
Κι άκου εμένα που σιωπώ. Για τις ακριβές μας αλήθειες.

ioeu είπε...

Σας ευχαριστώ όλους...

Ιδιαίτερο χαιρετισμό στην j.m. Αμήχανα αισθάνομαι εγώ, καλή μου, κάθε φορά που διαβάζω τα καλά σας λόγια. Είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος για το αν θα πρέπει να εξακολουθήσω να δέχομαι σχόλια. Είστε τόσο γενναιόδωροι!...

Η μνήμη
αφήνει ίχνη διαρρήκτη
και έχει την οίηση
ανακριτή.
Άλλον
πάντα σε βρίσκει
σ' αφήνει
Άλλον.
Το νερό στο ίδιο ποτήρι
αλλιώτικο.
Οι σταγόνες
που ξέφτισαν
σε επιφάνειες τραχιές,
άλλες εξατμισμένες
πάνω απ' το φλογισμό της διεκπεραίωσης ·
δεν περαιώθηκαν.

ioeu είπε...

ΜΝΓΡΜ
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.