Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ


Βγαίνω λοιπόν απ’ την αρρώστια
έξω, εκεί που πάντα ρέουν τα πράγματα
και δεν με βρίσκουν, μόνο εγώ τα συναντώ
με κόπο
πρέπει τώρα να σκεφτώ πώς ένα τέτοιο ξύπνημα
θα ζήσω δικαιωμένο,
όταν τα όνειρα αφήνουν
απρόσμενο φως στον ορίζοντα
κι αυτήν τη ζωηρή ανάταση δεν θέλω,
δεν αρκεί
να βλέπω στη ματιά των άλλων
τώρα που οι σκιές κρύβονται
κάτω απ’ τα πράγματα
ένα ποτάμι ενώνει
κάτω απ’ τα πράγματα
όπως ανάσα ελεύθερη
(γι’ αυτό εκπνέω πάντα δυνατά στο άπειρο) ποιος
να τη σταματήσει; Απ’ το παράθυρό μου στο παράθυρό σου
μπαίνει στο χώμα, στο νερό, ακάλεστη γίνεται
στοιχείο φυσικό.



Τα λόγια πληρώνουν ένα κομμάτι
του ανεξάντλητου πάντα απείρου.


από την ανέκδοτη σύνθεση "καινός διαιρέτης"

15 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

As mhn epeneso to poihma, an ke tha to thela(!). Na mu epitrepseis omos na ekthiaso ton naturalismo ths poihshs su. Isos auto na einai idion ths poihshs, den ksero, auto to kserun oi poihtes, omos me sinkinei to gegonos oti, eno danizese stixia ap' th fysh, sto telos auths ths "synallaghs" su xrosta h fysh megalh xarh dioti "apokalipteis" thn yparksiakh, th simpantikh ths diastash... Ena mikro sxolio apo ena oikologo (os pros th pedia tu tulaxiston). Kalhmera!

just me είπε...

Τα λόγια πληρώνουν ένα κομμάτι
του ανεξάντλητου πάντα απείρου


Μίλα μας, λοιπόν, όσο μπορείς. Για να γεμίζει όσο γίνεται το ανεξάντλητο κενό.

Καλησπέρα.

Ανώνυμος είπε...

Η αγάπη δεν ζητάει γι' αυτήν πολλά
και για τον εαυτό της δεν φροντίζει
για τον άλλον θυσιάζει την χαρά...
Ουρανό στης Κόλασης τη λαύρα χτίζει
W. Blake Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (μτφ. Χ. Βλαβιανός)

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός...

ioeu είπε...

Κωνσταντίνε μου,
σ' ευχαριστώ.
Είναι πράγματι πολύ ουσιαστική η παρατήρησή σου. Τα υλικά του ποιητή είναι ολόγυρά μας.

"Εγώ θέλω την πέτρα
και το σύννεφο ·
αφήνω για σας τις ιδέες"

ioeu είπε...

j.m.
το άπειρο (όχι το κενό) γεμίζει από την αγάπη. Κι η αγάπη κρυσταλλώνει τις δυνάμεις που διαχέονται...

ioeu είπε...

Πώς άλλιώς?

Ανώνυμος είπε...

Το ποίημα το σχολίασαν οι υπόλοιποι.

Εγώ στάθηκα σ'αυτό :

"Εγώ θέλω την πέτρα
και το σύννεφο ·
αφήνω για σας τις ιδέες"


Και μου άρεσε. Εξίσου, αν όχι περισσότερο κι από το άλλο ποίημα στο ποστ!

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα πω λόγια που θα είναι τετριμμένα και θα αδικήσουν την ουσία του ποιήματος.
Στέλνω απλώς μια καλησπέρα

Ανώνυμος είπε...

Μαζί με τον Τάσο κι εγώ.

Καλησπέρα, Γιάννη.


Βολκώφ

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο! Καλημέρα!
"η"

Καπετάνισσα είπε...

Αγάπη, πρώτη ύλη για τα λόγια.

Να στέκονται ξεγυμνωμένα να ορίζουν τους καιρούς.

Και πόση χαρά, που εσένα προσδιορίζουν.

ioeu είπε...

Πατριώτισσά μου,

έρχομαι από το φως
βαδίζω προς το φως
ο σκοτεινός διάδρομος τελειώνει
περνώ την ιερή βαλβίδα...

ioeu είπε...

"η"
σ' ευχαριστώ για τα γλυκά πάντα σχόλια...

Ανώνυμος είπε...

Πού τη βρήκες τόση αγάπη να ξεχειλίζει; Αλίμονο. Γιατί περνά ένα ρίγος σ' όλο το κορμί μου σαν να με θωπεύει δαίμονας;

ioeu είπε...

hxaria
Γιατί η αγάπη είναι μέσα σου και ήσουν έτοιμη να τη δεις...