Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ


Αιώνες χρόνια μέσα στο νοτισμένο χώμα
αιώνες χρόνια γέννησαν, ιδού, τον άνθρωπο.

Γύρω μου πάντα χόρευαν οι δαίμονες
με το χάιδεμα του λυκόφωτος στους κροτάφους.
Μύριζε ο καπνός απ’ τα καμένα μέλη,
το ποτισμένο (αλήθεια, σε ποιον Νέσσο;) ρούχο
δεν έπαιρνε τις σάρκες – άχρηστες –
μα έφερνε
τη βαθιά, την ανώδυνη μέθη.




Ποιο κρασί
φιλημένο από σένα με κρατούσε στο λήθαργο;
Ποιο νερό,
ποιο ποτάμι με ξύπνησε;
Πού με πας; Σε ρωτώ και φοβάμαι.


από την ανέκδοτη σύνθεση "καινός διαιρέτης"

9 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Poso to varos tou protou prosopou; Ki omos to sikoses Giannh ke se efxaristume gi' auto.

Kalhmera!

teiresias είπε...

Υπάρχει κάτι το αρχέγονο-μυστηριακό στο ποίημα που με εντυπωσίασε...

Καλή σου μέρα!

Ανώνυμος είπε...

με το χάιδεμα του λυκόφωτος στους κροτάφους..

Μου επιτρέπεις να το χρησημοποιώ πλέον κάθε φορά που θα αναφέρομαι στους γκρίζους κροτάφους μου;!

Υπέροχος στίχος, Γιάννη!

Ανώνυμος είπε...

Yπέροχος στόχος πραγματικά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. από τα ποιήματα που χαίρομαι να διαβάζω. Ομορφιά και δύναμη.


Βολκώφ

Ανώνυμος είπε...

Πέρασα διάβασα αναγεννήθηκα
Καλσπέρα

Χαρυβδιςς είπε...

M areseis giati mporeis kai feygeis...

Χαρυβδιςς είπε...

soy metaferw thn apanthsh sto post poy afhses '' thn akoys th thea ,ma toys manteis akoloytheis kai kala kaneis kapoies fores aksizei''

just me είπε...

Το πρωινό της Δευτέρας και το περιβάλλον του γραφείου δεν είναι συνήθως ο χωροχρόνος όπου μπορεί να ανθίσει η ποίηση. Ωστόσο, μέσα από τη βιαστική ανάγνωση, πρόλαβε και με πήρε μαζί του το άγνωστο ποτάμι.
Καλή σου μέρα!

ioeu είπε...

Στα σχόλιά σας ... μόνο σιωπή!