Αιώνες χρόνια μέσα στο νοτισμένο χώμα
αιώνες χρόνια γέννησαν, ιδού, τον άνθρωπο.
Γύρω μου πάντα χόρευαν οι δαίμονες
με το χάιδεμα του λυκόφωτος στους κροτάφους.
Μύριζε ο καπνός απ’ τα καμένα μέλη,
το ποτισμένο (αλήθεια, σε ποιον Νέσσο;) ρούχο
δεν έπαιρνε τις σάρκες – άχρηστες –
μα έφερνε
τη βαθιά, την ανώδυνη μέθη.
Ποιο κρασί
φιλημένο από σένα με κρατούσε στο λήθαργο;
Ποιο νερό,
ποιο ποτάμι με ξύπνησε;
Πού με πας; Σε ρωτώ και φοβάμαι.
από την ανέκδοτη σύνθεση "καινός διαιρέτης"
9 σχόλια:
Poso to varos tou protou prosopou; Ki omos to sikoses Giannh ke se efxaristume gi' auto.
Kalhmera!
Υπάρχει κάτι το αρχέγονο-μυστηριακό στο ποίημα που με εντυπωσίασε...
Καλή σου μέρα!
με το χάιδεμα του λυκόφωτος στους κροτάφους..
Μου επιτρέπεις να το χρησημοποιώ πλέον κάθε φορά που θα αναφέρομαι στους γκρίζους κροτάφους μου;!
Υπέροχος στίχος, Γιάννη!
Yπέροχος στόχος πραγματικά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. από τα ποιήματα που χαίρομαι να διαβάζω. Ομορφιά και δύναμη.
Βολκώφ
Πέρασα διάβασα αναγεννήθηκα
Καλσπέρα
M areseis giati mporeis kai feygeis...
soy metaferw thn apanthsh sto post poy afhses '' thn akoys th thea ,ma toys manteis akoloytheis kai kala kaneis kapoies fores aksizei''
Το πρωινό της Δευτέρας και το περιβάλλον του γραφείου δεν είναι συνήθως ο χωροχρόνος όπου μπορεί να ανθίσει η ποίηση. Ωστόσο, μέσα από τη βιαστική ανάγνωση, πρόλαβε και με πήρε μαζί του το άγνωστο ποτάμι.
Καλή σου μέρα!
Στα σχόλιά σας ... μόνο σιωπή!
Δημοσίευση σχολίου